Ανθή Μαρωνίτη - Ποιήματα

ΓΕΙΩΣΗ

Αναταράξεις∙

το παρελθόν

το παρόν

φέρνει ζάλη το ύψος

σύννεφα ευκίνητα

σε πάνε στην άλλη όχθη

παλιοί νεκροί 

νέοι νεκροί

ανταμώνουνε φιλιούνται

μικρό παράθυρο

μικρή η γη

ελκυστική

σε προσγειώνει

ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΕΣ

Τα μικρά που δεν πρόλαβες

Τα μικρά πίσω-μπρος που δε μεγάλωσαν

σε καιρό πολέμου για τη ζωή

Τα μικρά που δε σου διάβασα, καλέ μου

ας πετάξουν μακριά όπως εσύ

δυο μοναξιές παράλληλες

ΑΝΘΗ ΜΑΡΩΝΙΤΗ, Τα μικρά που δεν πρόλαβες, εκδ. Άγρα

Φωνή

Έρχομαι εδώ – χρόνια

Γιατί στοιχειώνουν τα στοιχειά

τους φόβους μου

με νανουρίζουν δίχως ηλικία

Η θάλασσα κλοιός

σφίγγει τη στεριά

Μόνο το μάτι σαν πουλί

Στην εξουσία ο άνεμος

δίχως διαδοχή

Κάποιες νύχτες μόνο

καταδέχεται

Το φως φωτιά

εισβάλλει από σκοτεινά παράθυρα

το σπίτι φλέγεται

…κι ευχαριστώ τη δύστροπη σιωπή:

υποχωρεί για λίγο

αρθρώνοντας φωνή

Η μόνη της περιουσία, Άγρα, 2015

.......................................................................................................................................................................

Πώς σώθηκε
Πώς γλίτωσε από την πέτρα
της λήθης σχεδόν δροσερή
Θα της δώσω χρώματα και σώμα
μυρωδιές φωνή
να γράψει το ποίημα
απ’ το ποίημα να πιει,
να μιλήσει

Σαν ωκεάνιο κύμα η εικόνα
ορμά απ’ το σκοτάδι και το ψύχος
στο ζεστό παρόν· αιφνίδια χρώματα
βάφουν την αμετάκλητη απουσία

ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ
Η αυτοάνοση αρρώστια είμαι εγώ
Ο εαυτός που στρέφεται εναντίον μου
Σα να ήταν η επιθυμία εχθρός του μυαλού
Με τον καιρό, θλίψη
αφάνισε το αδιέξοδο
Εύκολα το αφύσικο γίνεται συνήθεια

ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ
Πόσο τεντώνει το σχοινί
Πόσο ισορροπεί ο φόβος
Χωρίς δίχτυ ασφαλείας

Εφτά μέρες κράτησε το ρόδο

Όσο τεντώνει
Όσο ισορροπεί
Ο χρόνος
Αβέβαιο γαλάζιο

Χρωμοσώματα. Της απώλειας, Άγρα 2012

ΠΑΣΧΑ

Το ένα βυθισμένο στο μαλλί του άλλου

ανάσα μέσα στην ανάσα

μπάλα σγουρή ασφυκτική

ψευδαίσθηση ζεστής ασφάλειας.

Ξύλα υγρά, Ποίηση, Άγρα, 2002