Ανθή Μαρωνίτη - Δύο ποιήματα

ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ [Ι]

Δεν ήταν ακριβώς ή φαντασία της παιχνίδι -

μια καμτσίκια και τα άλογα ξέφρενα να φεύγουν

Μήτε πάλι ευθύνονταν οι σκέψεις

γιατί το μυαλό ήταν εκεί

Μάλλον οκνηρία τού αίματος θα έλεγες

ή των αισθήσεων πού

αργά διεγείρονταν

Μα πιο πολύ μια ζαβολιά - τής έγινε συνήθεια

από τη χαραμάδα να γλιστρά

και άφαντη στο τίποτα

να αιωρείται

Εδώ, έχασε χρόνο πολύ

και κάποιες ευκαιρίες γι’ αυτό πού λέμε

επιτυχία στη ζωή.

    ΑΣΠΡΟ ’Ή ΜΑΥΡΟ

Μέ θέλει, άκόμη;

Καί ή φωνή μετέωρη

Λιγνό δρεπάνι

Λίγο πριν κόψει τό χαμόγελο.