Μανόλης Πρατικάκης - Ο ζευγολάτης

Στην Χαρά και τον Σπύρο Τσιγκαλουδάκη

Και με τα ζώα του ο ζευγάς πιάνει ζεστή κουβέντα.Τα «έσω» η «παραβολή»,

τα «μείο» και τα «κάτω». Για να γυρίσει το υνί στις άκρες που είναι οι φράχτες.

Το αλέτρι κύκλο κάνοντας στου χαρακιού τη ρίζα.Να μην αφήσει ανόργωτες τρεις

πατουνιές χωράφι· μη μείνουν στείρες οι ελιές κι ανέραστες οι κόρες.Και να κατέ-

βει το υνί στης μάνας γης τα σπλάχνα.Ώσπου να βρεί ένα κόκκαλο σα μια φωνή

θαμμένη.Μια ρίζα που αποσπάστηκε απ’της φυλής το νεύρο,κι ευθύς το αναγνω-

ρίζουνε τα θεϊκά τα βόδια.

Πώς καμπυλώνει η ράχη τους,σαν τόξο η τραχηλιά τους·καθώς οι λέξεις γράφτηκαν

στους μύς στα κόκκαλά τους·σαν λιθοξόου γράμματα που τα νογούν τα έχνη· και

στρέφουν μόλις ο ζευγάς προφέρει τ’όνομά τους,Καλή,Μερόπη-Καστανή και

Παραπονεμένη.Καθώς σμίγουν τ’αμίλητα με τον απάνω κόσμο.

*

….Και παίρνει τα ζυγάλετρα τα βούγια και το σπόρο°στάρι,κριθάρι,σίκαλη,

τριφύλλι° και κοκάρι τη χέρσα να οργώσει γη σαν άπαρτη γυναίκα.

Ν'αχνίζουνε οι αυλακές σα στεναγμοί να βγαίνουν από τα έρμα σωθικά

τα λιγοθυμισμένα° μικρής γυναίκας που έχασε χτες βράδυ τον καλό της°

κι’ η ξενιτιά τους χώρισε και ξενιτιά είναι η ίδια.Πατεί την Έχερη ο Ζευγάς

το αλέτρι χαμηλώνει και ζευγαρώνει με της γης τον πορφυρό πλακούντα.

Να σμίξουν οι χυμοί της γης με τον απάνω κόσμο·.

Κείθε απ’το σπόρο ασπάλαθος ανθός σταριού από την άλλη..

Να κυματίσει η σίκαλη να λάμψει το κριθάρι° μέσα στο φως χρυσός καρπός,

παρ’όλη του τη φτώχεια° να κελαηδήσει κίτρινο πουλί μοναξιασμένο° και

το κοκάρι το αψή μπήγοντας τις φωνές του° καθώς το ξεφλουδίζουνε κόρες

κεχριμπαρένιες.

*

Τη μέρα οργώνει με χαρά τα χερσοχώραφά του να δει την άνοιξη βλαστούς

και ραζακιά σταφύλια.Δέκα οκάδες σπέρνοντας και του γυρνούν τρακόσες.

Τάχα λες κάνει η Δήμητρα λάθος στο μέτρημά της °σαν η θεά η απλόχερη

προπαίδεια δεν ξέρει.Μα Εκείνη με “τα λάθη της” κινεί το ζευγολάτη

που καταθέτει τέσσερα και παίρνει τετρακόσα .Θαρρεί της γης την τράπεζα

ο φουκαράς πως κλεύει.Κι αυτή γελά καλόκαρδα βλέποντας τα στρουθία

νάρχονται στην πανήγυρη να τρων τα σκωληκάκια° που ήταν κι αυτά στο

σχέδιο σοφά μελετημένο· μα που να μοιάζει τάχατες δεν ειν’εξεπιτούτου.

Να παίρνουν τα πετούμενα κι αυτά το μερδικό τους από το σπόρο που

έπεσε στο χώμα το οργωμένο .

*

Να βγουν ως το στήθος οι βλαστοί ψιλόλιγνης γυναίκας.Τρία κορίτσια η

σίκαλη με δέκα γιους το στάρι.Ν’ανοίγει Εκείνη τσ’αγκαλιές στης θυμω-

νιάς το στρώμα.Κι αυτός να οργώνει σπέρνοντας τη σάρκα της ποτιστικό

περβόλι.Να λύνει το κορμάκι της οχτώ φορές στους μόσχους°να δένει

τη μεσούλα της σκυφτός να δεματιάζει° και τα δεμάτια ατέλειωτα να λύνει

ως τα δένει° ολονυχτής που οι θυμώνιες πήραν φωτιά και πάνε · σαν

αετοί που σήκωσαν τους λόφους στον αέρα.

*

Να βγει ασήμι τρίκλωνο στην τρίφυλλη καμάρα που κατεβαίνει ο πο-

ταμός στη θάλασσα του Μύρτου που έχει ζερβά κι’ έχει δεξιά τα

λυγερά καλάμια.Να γονατίζει ο κόνδυλας να τραγουδά η κορφή του

και πιο βαθειά ν’ακούγονται τα μυστικά φιαμπόλια° καθώς με αηδόνια

κελαιδούν στης ρεματιάς τους ίσκιους.Τ’αγρίμια τα πετούμενα

στο δέτη αποκρεμιούνται το για να δούνε το Ζευγά να σπέρνει τα

χωράφια.Βαθειανασαίνει και κοιτά το στάρι σα χρυσάφι° σωρό στην

άκρη του αλωνιού ,καθάριο,λιχνισμένο που το θρινάκι εσήκωσε στο

φυσερό του ανέμου° με τα μακριά του δάχτυλα,χεριές χεριές και πάει.

Κι’αυτός μακριά τα φρύγανα και τα κοντύλια παίρνει° και τον καρπό

στου λιχνιστή τα πόδια συσωρεύει.Λες ξεχωρίζει τα έγκαλα από τα

στείρα γίδια.Ξέρει και πως το έλυτρο είναι η φασκιά του σπόρου.

Και τ’άχυρο γλυκιά τροφή για τα πιστά τα έχνη.

Και ιδού του πεταμού τα φρύγανα: ο καλπασμός του αλόγου.

Αίφνης όλα σωπαίνουνε°οι αυλακιές μιλιούνε

με τ’αχνιστά τους στόματα και τα ζεστά τους χείλη.

Κι είναι μια γλώσσα αρχέγονη από της γης τα σπλάχνα

που ήτανε χρόνια αμίλητη σε ερμάρι κλειδωμένη

αμίλητη κι αλάνθαστη και σεβαστή και αγία.

*

Γαία θέα φερέκαρπη τη γλώσσα σου μιλιούμε

τη γλώσσα σου μαθαίνουνε μα μαθημό δεν έχει.

Γιατί έχει φθόγγους τους ανθούς μα αλφάβητο τ’αγκάθια

που διαρκώς νοθεύουμε στην ξενιτιά που ζούμε

σαν ξένοι από τη γλώσσα τους°σαν πρόσφυγες στη γη τους.

.

*

Όλα τ’αμίλητα “νερά” του κόσμου μεταφράζεις

Κι από της πέτρας τη σιωπή το πιο καθάριο άστρο.

Κι από του βράχου τη σχισμή το μέγα μοιρολόι.

Απ' τον λογαριασμό του ποιητή στο Facebook