Θα σας διηγηθώ το θάνατό μου.
Εγώ που γεννήθηκα σκύλος- πέθανα. Σαν σκύλος πέθανα.
Πέθανα 18 χρονών.Με θεωρούσαν νεκρό ήδη. Κι ας ζούσα.
Το τσιπάκι μου είχε σβηστεί από τους καταλόγους.
Μετά σβήνεται, ως αδύνατον να ζησει σκύλος περισσότερα χρόνια.
Αλλά εγώ έζησα -αν και σκύλος- σαν άνθρωπος να ημουν.
Δεν το υπολόγισαν το παράδοξο του βίου μου.
Αλλά ειχα θάνατο ανθρώπου. Αν και ο θάνατος, είναι ίδιος.
Είτε σκύλος είσαι, είτε άνθρωπος.
Πιο ίδιο πράγμα από τον θάνατο δεν υπάρχει.
Αυτή η ομοιομορφία, η ισοπεδωτική ισότητα, μετατρέπει το θάνατο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Κι εμείς, έγκλειστοί του.
Η αυτοκτονία, είναι μια απόπειρα διαφυγής από το στρατόπεδο αυτό. Αν και στην ουσία, απλώς αλλάζεις θάλαμο. Και δεν το ξέρεις.
Τον διάλεξα τον θάνατο μου. Δεν αυτοκτόνησα. Μόνο οι άνθρωποι αυτοκτονούν. Ουδείς το παρατήρησε αυτό το πρωτοφανές στο ζωικό βασίλειο.
Μόνο ο άνθρωπος κάνει αυτή την τεράστια διογκωση του Εγώ,
Που του δίνει την αυταπάτη ότι είναι κύριος του εαυτού του.
Και ισοδύναμος του Κόσμου.
Αφού η αυτοκτονία είναι ο φονος του Κόσμου.
Μέσα μας.
Κι ας δείχνει φόνος του εαυτού μας.
Ο θάνατός μου, ήρθε σαν ύπνος.
Δεν τον κατάλαβα.
Μου εδωσαν κάτι που μου έφερε ύπνο.
Μετά- μου εβαλαν ορό. Αυτή την απομίμηση ομφάλιου λώρου.
Που σε μετατρέπει σε βρέφος.
Έτσι πέθανα.
Δεν τον είδα το θανατο μου. Δεν τον βλέπει ποτέ κανείς τον θάνατο του. Κι αν τον διηγούμαι, είναι γιατι άλλος μιλάει για μένα.
Το να μιλάς, ειδικα οταν μιλάς για τους άλλους, σαν να καταργεί το θάνατο.
Η μόνη μετενσάρκωση της ζωής είναι οι λέξεις.
Άλλο τίποτα δεν υπάρχει που να συνεχιζει τη ζωή.
Ούτε καν η ίδια η ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου