Γιώργος Σεφέρης-Η απόφαση της λησμονιάς

Ποιός θα μας λογαριάσει την απόφαση της λησμονιάς;… Γ. Σ.

Στάσου διαβάτη μπροστά στην ήσυχη λίμνη·η σγουρή θάλασσα και τα βασανισμένα καράβιαοι δρόμοι που τυλίγαν βουνά και γεννούσαν άστραόλα τελειώνουν εδώ στην πλατιά επιφάνεια. Τώρα μπορείς να κοιτάξεις με γαλήνη τους κύκνουςδες τους, είναι κατάσπροι σαν τον ύπνο της νύχταςχωρίς να γγίξουν πουθενά γλιστρούν σ’ ένα λιγνό λεπίδιπου τους υψώνει ελάχιστα πάνω από τα νερά. Σου μοιάζουν ξένε, τα ήσυχα φτερά και τα καταλαβαίνεις ενώ σε κοιτάζουν μαρμαρωμένα τα μάτια των λιονταριώνκαι το φύλλο του δέντρου μένει άγραφο στα επουράνιακαι το κοντύλι τρύπησε τον τοίχο της φυλακής. Κι όμως δεν ήταν άλλα τα πουλιά που σφάξαν τις χωριατοπούλεςτο αίμα κοκκίνιζε το γάλα πάνω στις πλάκες του δρόμου και τ’ άλογά τους αθόρυβα σαν το λιωμένο μολύβιρίχναν αδιάβαστα σχήματα μέσα στις γούρνες. Κι έσφιγγε η νύχτα ολοένα τον κυρτό λαιμό τουςπου δεν τραγουδούσε γιατί δεν ήταν τρόπος να πεθάνειαλλά χτυπούσε θερίζοντας τα κόκαλα των ανθρώπων τυφλά. Και δρόσιζαν τα φτερά τους τη φρίκη. Κι αυτά που γίνονταν είχαν την ίδια γαλήνη με τούτα που βλέπειςείχαν την ίδια γαλήνη γιατί δεν περίσσευε ψυχή να συλλογιστούμεεκτός απ’ τη δύναμη να χαράξουμε λίγα σημάδια στις πέτρεςπου άγγιξαν τώρα πια το βυθό κάτω απ’ τη μνήμη. Μαζί τους κι εμείς μακριά πολύ μακριά, στάσου διαβάτημπροστά στην ήσυχη λίμνη με τους άσπιλους κύκνουςπου ταξιδεύουν σαν άσπρα κουρέλια μέσα στο νου σουκαι σε ξυπνάνε σε πράγματα που έζησες και που δε θυμάσαι. Μήτε θυμάσαι διαβάζοντας τα ψηφιά μας πάνω στις πέτρες· ωστόσο μένεις εκστατικός μαζί με τ’ αρνιά σουπου μεγαλώνουν το σώμα σου με το μαλλί τουςτώρα που νιώθεις στις φλέβες σου μια βοή θυσίας. Γιώργος Σεφέρης, Ημερολόγιο Καταστρώματος Α΄ .