Τάκης Βαρβιτσιώτης-Με τον αστερισμό του Ωρίωνα

                   Κάθε μου λέξη πια δεν είναι

                   Παρά μια σκιά της ομορφιάς σου

                   Και στη φωνή σου παραμονεύουν

                   Πολύ παράξενες συλλαβές

                   Ήχοι βιολιού που μαγνητίζουν

                   Κι όταν η κόμη σου μεταμορφώνεται σε μια

                   Νεροποντή από μαύρους κρίνους

                   Κι από φθόγγους ερωτικούς

                   Κανένα φθινόπωρο δεν αναδίνει

                   Τόσους ατμούς μεθυστικούς

*  *  *

                   Μι’ ανάλαφρη πνοή

                   Γλιστράει πάνω στην κόμη σου

                   Ξεγυμνώνει το στήθος σου τον λαιμό σου

                   Και η αυγή κυλάει

                   Μέσ’ απ’ τα χείλη σου

                   Μέσ’ απ’ το ανθόφυλλο

                   Του κορμιού σου

*  *  *

                   Μες στων ματιών σου την απεραντοσύνη

                   Τη νυχτερινή

                   Μια σελήνη μονάχα επιπλέει

                   Φωτεινή

                   Καθώς υπόλειμμα φωσφορικό

                   Ενός ναυαγίου

*  *  *

                   Κυριακή πρωί

                   Κι ανάμεσα στα χείλη σου

                   Εξαφανίζεται ο χρόνος

                   Κυριακή πρωί

                   Κι ανάμεσα στα δόντια σου

                   Λάμπει το μήλο της ηδονής

* * *

Άφησα το φωτεινό σου λίκνο
Και πλανιέμαι ξάγρυπνος
Μέσα στη νύχτα
Πού ξετυλίγει τον μανδύα της
Πάνω σ’ όλους τούς κυρτούς ώμους
Πάνω σ’ όλα τα βουβά πρόσωπα
Γύρισα τέλος στην κάμαρά μου
Και το κερί μου ματώνει
Από τη θύμησή σου

Από τη συλλογή «Μικρά ερωτικά εγκώμια» (2002).

 Πηγή:https://ppirinas.blogspot.com/2021/02/blog-post.html