Σε μια αγροικία από χιόνι
Καίει καταγάλανη φωτιά.
Μοιράζουν τράπουλα και παίζουν
Γύρω της οι ακέραιοι Μήνες.
Μόνος ο ανάπηρος Φλεβάρης
Περιφρονεί τη θαλπωρή.
Σαν της καρδιάς μου τον θαμμένο χτύπο
Με το γερό του πόδι σκάβει
Να χώσει την υπομονή
Σε μια λακκούβα μες στον πάγο.
Εξέγερση αδημονίας
Ανάβει γύρω του τριαντάφυλλα
Σε μια λιποθυμία αγάπης
Που δεν ανταποδόθηκε.
Σαν βλέφαρα μετά από κώμα
Ανοίγουν τα παραθυρόφυλλα.
Αναρριπίζουνε τα τραπουλόχαρτα
Κι η συντροφιά μελαγχολεί.
Σκυφτή επιστρέφει στην παρτίδα.
Βαδίζει εκείνος στην εξάντληση
Ξένος ανάμεσα στους τέλειους
Σχεδόν τρεκλίζει από το τραύμα.
Μα εγώ απαλά απαλά του δένω
Το ποδαράκι που πονεί.
Πηγή: Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Είκοσι τέσσερις χτύποι και σιωπή, Αθήνα Μελάνι 2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου