Hilda Doolitle-Εμείς οι δύο

ΕΜΕΙΣ οι δύο έχουμε μείνει :

εγώ με ελάχιστη χάρη δείχνω

αποστροφή και πίκρα•

εσύ με λίγη υπομονή

παίρνεις τα χέρια μου•

αν και αβίαστα,

λιώνεις το βάρος τους

σαν ένα σκεύος, στη χόβολη,

μέσα στο οποίο κρέμονται

μεγάλα πέταλα λευκού ρόδου,

αναγκασμένα απ’ τη θερμότητα

να λυγίσουν γρήγορα.

ΕΜΕΙΣ οι δύο έχουμε μείνει:

σαν ένας τοίχος κενός, ο κόσμος,

η γη και οι άνθρωποι που μιλούν,

λέγοντας ότι όλη τους η ζωή

είναι καλή και ενάρετη,

με μάτια κενά

όπως αυτή η κενή επιφάνεια

που η άγνοιά τους μπερδεύει

για τελικό καταφύγιο

και τόπο αναπαύσεως.

ΕΜΕΙΣ οι δύο έχουμε μείνει :

κι όμως από ποιο θαύμα,

ψάχνοντας μέσα στους κόμπους του μυαλού μου,

ρωτώ ξανά,

έχουμε εμείς οι δύο γνωριστεί

μέσα σ’ αυτόν τον λαβύρινθο από δαιδαλώδη μονοπάτια

χωρισμένα με θλιβερούς λίθους,

όπου κάποτε στεκόμουν μόνη;

Μετάφραση: Νάντια Κουκαρούδη

Πηγἠ:https://www.poeticanet.gr/elliniko-stoixeio-stin-agglofwni-poiisi-periptwsi-a-1750.html