Γιώργος Σεφέρης-Η Λυπημένη

Στην πέτρα της υπομονήςκάθισες προς το βράδυμε του ματιού σου το μαυράδιδείχνοντας πως πονείς· κι είχες στα χείλια τη γραμμήπου είναι γυμνή και τρέμεισαν η ψυχή γίνεται ανέμηκαι δέουνται οι λυγμοί· κι είχες στο νου σου το σκοπό που ξεκινά το δάκρυκι ήσουν κορμί που από την άκρηγυρίζει στον καρπό· μα της καρδιάς σου ο σπαραγμόςδε βόγκηξε κι εγίνη το νόημα που στον κόσμο δίνειέναστρος ουρανός. Στροφή