Νίκος Καρούζος - αποσπάσματα

Παρωδία της άχραντης διάρκειας ο χρόνος
κορσέδες τα δευτερόλεπτα.

...........................................................

σφάξε τη μια ομορφιά να πιει το αίμα η άλλη.

....................................................................

Όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος.

............................................................

Τραγουδώ τους πεσμένους προπάτορες

είμαι των άστρων ο σκύλος

με τα μάτια κοιτάζω ψηλά

με τα χέρια γιορτάζω τη λάσπη.

..................................................

Θα περάσουν αποπάνω μας όλοι οι τροχοί στο τέλος τα ίδια τα όνειρά μας θα μας σώσουν. Αγάπη μείνε στην καρδιά - αυτός ας είναι ο κανών του τραγουδιού σου. Με την αγάπη θα σηκώσουμε την απελπισία μας απ' τ' αμπάρι του κορμιού. Δεν είναι φορτίο για τη χώρα των αγγέλων η απελπισία. Και προπαντός ας μην αφήσουμε την αγάπη να συνωστίζεται με τόσα αισθήματα...

............................................................

Η αγωνία μου υψώνεται,

ως τα εδελβάις άνθη.

...................................

Ώρα να πηγαίνω

δεν έχω άλλο στήθος.

...................................................................

- Δε σε βλέπω σήμερα καλά· τι έχεις;

- Έχω ύπαρξη.

«Διάλογος ολοσδιόλου κανονικός», Αντισεισμικός τάφος, 1984

..............................................................................

Αυτοψυχίατρος είναι ο ποιητής με καθαρό οινόπνευμα.

............................................................

Μεγάλη η νύχτα κ’ η ποίηση τόσο χαμηλή για τους αναγκασμένους.

...................................................................

Η Τέχνη είναι ένας ελιγμός ευτυχίας ώστε να υπάρχουμε κάπως αναπαυτικά δυστυχισμένοι.

.....................................................................................................................................................

Πολύφλογη ψυχή, ω Κάμινος

εμέστωσες τις έννοιες και ξεφλουδίζονται σαν σύκα.

..............................................................................................................................................

Στο κάθε πυροτέχνημα η νύχτα, νύχτα ξαναμένει

Το τρίστιχο των αιώνων

Ο ουρανός είναι μονάκριβος. 

Είν' ο έρημος που μπορεί να σηκώσει

τη θλίψη από τα μάτια των ανθρώπων.

 .............................................................................................................................................................

Όποιος λέει πως είναι νικητής διαπράττει ένα ανιαρό λάθος. Όποιος λέει πως είναι νικημένος διαπράττει ένα σπαραχτικό λάθος. «Κράσπεδον», Φαρέτριον

Απ’ τα «Μικρά Ποιήματα» Όταν παιδέψεις τώρα δα μια πεταλούδα δεν το βλέπεις αλλ’ αργότερα κάπου θα πονέσει ο πολιτισμός. Όταν τα δέντρα μεσ’ στους κήπους πλέκουν το αεράκι του θέρους ο άνθρωπος που διαιρεί με πληγώνει.

................................................................

Κι αν χιονίζει στο πνεύμα κι αν κρυώνουν οι μεγάλες ιδέες ο κόσμος πρέπει να προχωρήσει.

5.01.1985

....................................................................................

Όταν έχουμε ομορφιά στο ποτήρι μας νοσταλγούμε σπαραχτικά λαϊκά τραγούδια της αληθινής εποχής που πέρασε για πάντα. 24.10.1986

......................................................................................

Είμαστ' οι φτερούγες ενός κόσμου που πετάει λαβωμένος. Βοήθα να τον σώσουμε αγάπη πολεμόχαρη, βοήθα ν' αποκρέψουμε τη μαύρη λεβεντιά! «Ύμνος στους καινούργιους ανθρώπους», Οιδίπους Τυραννούμενος και άλλα ποιήματα

..................................................................................................................................

Η λογική λοιπόν είναι μια έμμονη ιδέα των ψυχιάτρων.

.........................................................................................

Θα σωθούμε από μια γλυκύτητα

στεφανωμένη με αγκάθια.

...................................................................................

Ένα καλοσαπουνισμένο, ευγενικό εγώ, είν' εκείνο που θα 'λεγα-: το πιο βρόμικο πράμα.

............................................................................................................................................

Ω δύναμη της ζωής λιώσε της συμφοράς το κεφάλι. Ποιήματα

..............................................................

Οι σκοτεινοί μας σύντροφοι: οι άκρες και τα μάκρη με του κύκλου τ’ άγρια δώρα μας κοροϊδεύουν.

Χορταριασμένα Χάσματα, 1974

πάλι τα ρούχα μου σήμερα στο καθαριστήριο πάλι σιδέρωμα για λανθασμένο αύριο δεν είμαστε στα καλά μας να υπάρχουμε έτσι ανελέητα.

Φεγγαρόσκονη φερμένη απ' την Καλκούτα

Πρέπει να λησμονήσω ολότελα τα φωνασκούντα σοσιαλιστικά στόματα με τα άγρια αστικά στομάχια.

Αναμνηστική Λήθη

Με το μολύβι στο χέρι υπέρμαχος των άστρων εκτείνομαι στην άπατη μοναξιά μου

Ο ζήλος του μη σχετικού με παροράματα, 1980

.....................................................................................

Όταν αποστηθίζουμε τα πράγματα λέμε ύλη.

όταν ερωτευόμαστε τα πράγματα λέμε μυστήριο.

Ο ζήλος του μη σχετικού με παροράματα, 1980

..............................................................................

Είναι ανύπαρκτο το μέλι των πραγμάτων

και στέκουν όλα τα βαθιά πολύ κοντά εμπρός μου.

...................................................................................

Κακότυχοι έλληνες με τρύπιο μεροκάματο

Χρόνια και χρόνια ραγιάδες

«Περίπατος του Γιάννη», Η έλαφος των άστρων

- όπως ο Δίας για ν’ ασελγεί μεταμορφώσεις απίθανες όσες ηθελ’ έκανε – μεγάλος μπαγάσας!-, το ίδιο λέω κι ο ποιητής δικαιούται. καλώς αλλάζει και συναλλάζει προσωπεία στο πρόσωπό του το άδηλο. έτσι κι αλλιώς η γλώσσα είναι ασέλγεια πάνω στο Είναι.-

«Η αποξένωση στην ορατότητα» Συντήρηση ανελκυστήρων

Εργάσου τώρα στου εαυτού την εκμηδένιση
κραυγάζοντας «κάτω οι μιαροί παρασημάδες»
εμείς μπορούμε να δώσουμε τη ζωή μας μέσα σ’ ένα
συλλαλητήριο
εσείς τι μπορείτε;

Αντισεισμικός τάφος, 1984

Ναι, βρε εχέφρονες, εσείς του νου να πούμε οι εθνικόφρονες! Υποφέρω την πρόταση της θεότητας.

Αντισεισμικός τάφος, 1984

Είπε μου αδελφέ, μήπως όλο το ζήτημα είναι να μοιράσουμε την απελπισία μας; Έχεις τα χρώματα στην ψυχή; Είμαι ήρεμος

Διάλογος τέταρτος

..............................................................................

Αυτό που λέμε όνειρο δεν ειν’ όνειρο

και η πλατειά πραγματικότητα δεν είναι πραγματική.

[...]

Νυχτώνει και σήμερα. Η αγωνία

λέει πάλι: θα βοσκήσω το μαύρο.

Λευκοπλάστης για μικρές και μεγάλες αντινομίες, 1971

............................................................................

Θρίαμβος ανωριμότητας που με κατατρύχει!

Συντήρηση ανελκυστήρων

Και επιτέλους τι νομίζεις πως είναι τα ιδανικά; Είν’ όπως αλευρώνουμε τα ψάρια πριν απ’ το τηγάνισμα.

Νεολιθική νυχτωδία στην Κροστάνδη 

η πραγματική μας εθνικότητα: θνήσκουμε

Φαρέτριον

Στη λησμονιέρα μου εγώ κι ας μην είν’ από πορσελάνη!

Συντήρηση ανελκυστήρων

..................................................................................

Μάταιος ο κόσμος, αλλά πέρασμα

..................................................................................

Η κόλαση λοιπόν είν’ η πατρίδα μας

...................................................................

Η ύλη δεν με θέλει

....................................................................

Θα 'θελα να κατουρήσω επαρκώς την ευτυχία σας.

..........................................................................

Την καλησπέρα μου στα Ιδανικά σας.

....................................................................

Γιατί να μας εφευρίσκει ο θάνατος;

........................................................................

 Λάθος κι αν είν' ο θάνατος τον μηδενίζει άξαφνα η στύση.

...................................................................................................

Η Ιστορία τελικά συναναστρέφεται αγάλματα

.........................................................................

Σήμερα το να είσαι άνθρωπος ζυγίζεται με τα δάκρυα.

....................................................................................................

Μια μουσική άξια των συγκινήσεών μας δεν ακούσαμε.

...............................................................................................

Απ’ το λαιμό της γυναίκας άρχισε η προσευχή μου.

.................................................................................................

Και επιτέλους τι νομίζεις πως είναι
τα ιδανικά; Είναι όπως αλευρώνουμε τα ψάρια πριν
από το τηγάνισμα.

.....................................................................................................

Η εξουσία είναι της Ιστορίας η ευκοιλιότητα.

- Στο χωριό μου τη λένε γλεντοκώλα.

.....................................................................................................

Η γραφή πρέπει να φτάσει στην εξαγρίωση.

...............................................................................

Από θανάτους έρχομαι σ' έρωτες καταλήγω

.........................................................................

Πιλότος της ψυχής ο θάνατος. Η ζωή είν’ ωραία το βράδυ. Καλή ανάσταση.

Αναμνηστική Λήθη

..........................................................................................

Μικρόσωμος ο Χάροντας ψηλόκορμη η αγάπη.

Νεολιθική Νυχτωδία Στην Κρονστάνδη

...................................................................................................

Εβγάτε όξω, ρε μανάρια, απ’ τις λέξεις

εβγάτε όξω δίχως πουκάμισα

στους μεγάλους αγώνες της ορατότητας.

...............................................................................

Σήμερα να λες· το πολύ αύριο· μεθαύριο σημαίνει μεταφυσική. 

Συντήρηση ανελκυστήρων

Η τέχνη μας: η φριχτότερη του εγώ μεταμφίεση.

Ο ζήλος του μη σχετικού με παροράματα

Ο τρομερότερος κρυψώνας της μεγαλούπολης είναι ο μεγάλος δρόμος, η λεωφόρος. Βρίσκεσαι εκεί ολωσδιόλου μόνος. Η μοναξιά στη λεωφόρο περιέχει και όλους τους κινδύνους. Δηλαδή, μπορεί κάποιος να σε πατήσει, μπορεί ν' ανέβει μια μοτοσικλέτα στο πεζοδρόμιο και να σε κομματιάσει, μπορεί να συναντήσεις ένα φίλο που θα σου πει γεια σου και θα προχωρήσει σαν για πάντα αποχαιρετώντας.

...............................................................................................

Κομμένος όπως το λουλούδι μέσ’το βάζο

θα ζούσε το απόλυτο και ο άνθρωπος χωρίς να ζεί.

Θα ‘τανε χιόνι απάτητο

βροχή που πήρε άλλη απόφαση

και δεν θα πέσει.

Θα ‘τανε μια πασίλευκη

και ώριμη σιγή που ξεσκεπάζει

πως η γαλήνη είν’ ο θεός λέξη προς λέξη

δίχως να περισεύει τίποτα.

 Απόσπασμα από το ποίημα «Ανθολογία» Λευκοπλάστης για μικρές και μεγάλες αντινομίες, 1971

...................................................................................

Οι λέξεις είναι η τρώγλη της αλήθειας

...................................................................................

 Πάσχω από ύπαρξη.

...................................................................................

Να με σώσουν τα όνειρα

ή να με συντρίψουν

-ένα τ' ονομάζω.

...................................................................................

Η τέχνη μας, η φριχτοτερη του εγώ μεταμφίεση.

...................................................................................

Μες στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι.

............................................................................

Είναι ρωγμή στο στήθος η αγάπη.

...........................................................................

Σα να μην υπήρξαμε ποτέ κι όμως πονέσαμε απ' τα βάθη

..................................................................................

Τι θα έκανα τις πράξεις μου

αν δεν υπήρχε ο θάνατος

........................................

Ενα καλοσαπουνισμένο, ευγενικό εγώ,

είν΄ εκείνο που θα ΄λεγα -: το πιο βρόμικο πράμα.

Ο ζήλος του μη σχετικού με παροράματα

..............................................................

Ανέκαθεν ήξερε την άσωστη κατάσταση―: πως είμαστε 

καθημαγμένοι ερασιτέχνες του Πραγματικού

.........................................................................

Ένα πλήθος καθάρματα σε σκοτεινές βιβλιοθήκες τα ποιήματα 

..........................................................................................

Ρυθμός είναι το σώμα μου

ή χασομέρι;

Δεν το ‘χω ξεδιαλύνει.

Πρέπει να υπάρξω ακόμη.

Νίκος Καρούζος, 22/1/81   (από χειρόγραφο του ποιητή)

Γίναμε σιγά-σιγά δήθεν υπέροχοι

με μαδημένες χίμαιρες στα χέρια.

.........................................................

Ίσως επιμένει η κατάσταση

όπου ο θάνατος γίνεται μοιρασιά

στα βραχυκυκλώματα των σπλάχνων.

Οι γητειές που μπαινοβγαίνουν στα σώματα.

Δεν ξέρω.

Με το δαυλί της σιωπής ανατινάχτηκα.

Γαλήνη.

Πενθήματα

ΕΔΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ

Είν’ ένας θάνατος να βγεις απ’ το εγώ σου κύριε

μα όμως σε σώζει απ’ το θάνατο.

 

Οι αστραπές τα θρησκευτικά σπάργανα. σιγά-σιγά

η διαρκής ωμότητα.

Φαρέτριον

«Είμαστε στην αγωνία. Τούτο σημαίνει πως είμαστε στην Ιστορία, πως απ’ την

πολλαπλότητα, που είναι το κέρδος του θανάτου, διψούμε να ‘βρούμε ξανά την ενότητα.

Είμαστε στον έρωτα. Πηγή του η πτώση. Σκοπός του η ανάσταση. […] Γιατί, μέσα στην

αγωνία που κυριεύει τον πεσμένο άνθρωπο, την κουφαμάρα των πρωτόπλαστων

έρχεται να διακόψει το ξύπνημα, η φρόνηση, ο αγαπισμός.» 

Πεζά Κείμενα

Να ανταλλάζεις νομίσματα-στίχους

με απουσία ·

η χειρότερη μορφή να αναπνέουμε.

............................................................................

Πρεπει να ξερεις πως εγω

τα δογματα ή τα καιω ή τα κοπριζω

............................................................................

Μου φαίνεται πως ένα καλό ξύσιμο διαρκείας

λυτρώνει περισσότερο απ’ την ποίηση.

............................................................................

Είχα λοιπόν εγκαταλείψει

καθώς έβγαινα

στο χρόνο που ειν’ άχρονος το αχανές

δεσμωτήριο της γλώσσας

(ΣΤΕΡΕΥΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΕΣ ΑΣΠΡΕΣ από τη συλλογή «Συντήρηση Ανελκυστήρων», 1986)

............................................................................

Ό,τι ακούμε μέσα μας δεν είναι μεταδόσιμο. Η υπόθεση είναι να το ακούσετε αυτό το άσμα μόνοι σας, εγώ δεν μπορώ να συμβάλω, δεν έχω τη δική σας μοίρα, έχω μονάχα τη δική μου. Σας αφήνω στο έλεος του "εξαίφνης" και εύχομαι την ασύνθετη στην ουσία της έκσταση να σας πλημμυρίζει. Να μην κάνετε ερωτήματα λογικά, τα απεχθάνομαι. Σας θέλω λιγάκι τρελούς, να ξεφεύγετε από εκείνα τα εμφιαλωμένα νοήματα της φιλοσοφικής διαλεκτικής, να ξεφεύγετε. Η ζωή δ ε ν έ χ ε ι π ώ μ α.

Χωρίς τη γνώση της φωτιάς ωραιότερα καιγόμαστε.

............................................................................

Ξόδεψα μακρινούς περίπατους για να καταλάβω:

Η ζωή δεν έχει και τόση ζωή μέσα της∙

............................................................................

Ν’ απαγορεύεις το μέλλον ολόκληρο

στον εαυτό σου μέσα και να βλέπεις ήρεμος

το δυστύχημα της υπάρξεως.

............................................................................

Εκεί που μοιάζει το μυαλό μ' ένα σύνολο

ξερνώντας δυό και τρεις φορές όλα τ' αθροίσματα

προικίζει θαλερός ο θάνατος τον άνθρωπο

.................................................................

πώς θα' μουνα αλήθεια μέσ'

στην κάσα μου

το τι γέλιο θα πέσει κάτω

απ' το καπάκι της

με κείνα τα υπέροχα νεκρώσιμα...

Σπαράγματα της ποίησης του Νίκου Καρούζου απ' το προφίλ του Σπύρου Αντωνόπουλου:

Θα περάσουν αποπάνω μας όλοι οι τροχοί

στο τέλος

τα ίδια τα όνειρά μας θα μας σώσουν...

Δεν είναι φορτίο για τη χώρα των αγγέλλων

η απελπισία….

(Τα Πουλιά το Δέλεαρ του Θεού -2- τ.Α’ , σελ.17)

================

Μην του μιλάτε είναι άνεργος

τα χέρια στις τσέπες του

σαν δυο χειροβομβίδες.

Μην του μιλάτε δε μιλούν στους καθρέφτες.

(Εικόνα τ.Α’ , σελ.30)

=================

Κοιτάζαμε τον ήλιο γαλανή Μαρία στις κορφές

η αύρα του καλοκαιριού κυμάτιζε το πουκάμισό μου στα στήθη.

Εγώ είπα Κύριε

τούτο το κυμάτισμα είναι η ποίηση.

(Των Σπαραγμένων Χαραυγή τ.Α’ , σελ.49)

==================

…Η συμφορά με γήινο χρώμα

τυλίγεται και ξετυλίγεται στο δέντρο.

Ω δύναμη της ζωής

Λιώσε της συμφοράς το κεφάλι.

(Το δέντρο των αγνοημάτων τ.Α’ , σελ.60

================

Χάθηκε αυτός ο οδοιπόρος.

Είχε συνάξει λίγα φύλλα

ένα κλαδί γεμάτο φως

είχε πονέσει.

Και τώρα χάθηκε…

Αγγίζοντας αληθινά πουλιά στο έρεβος

αγγίζει νέους ουρανούς

η προσευχή του μάχη.

Έαρ μικρό έαρ βαθύ έαρ συντετριμμένο.

(Άσμα μικρό τ.Α’ , σελ.62-63))

====================

…Τόλμες είναι τα μέταλλα που γίνονται

χρυσάφι με τη λίθο της ψυχής.

Πόσο ψηλά φτερουγίζει ο μάγος

δεν το ξέρουν οι εξουσίες.

(Η Ταυτότητα του Μάγου τ.Α’ , σελ.80)

===================

… Πράξε τ’ αστέρια

όπως το ψάρι σπαρταρά έξω απ’ τη θάλασσα

ζητώντας να γυρίσει καθώς με λέξεις

η ποίηση σπαρταρά να επιστρέψει.

Γιατί απόσπασες ομορφιά του θεού και την οφείλεις.

Μισεί τη μαύρη φυλακή που είναι κλεισμένη

και θέλει τα φτερά η ορμή του στήθους.

( Στην Ασίνη οι Πορτοκαλιές τ.Α’ , σελ.84)

=====================

...τώρα μαθαίνω τὸ αἷμα μου

δίχως τοὺς δροσεροὺς ὑάκινθους

τώρα σὲ βλέπω δρόμε τοῦ καλoῦ σὰν εἰδοποίηση

μὲ κρίνους

ἔχοντας τὸ σακούλι τ᾿ ἀναστεναγμοῦ

κι ὅλο πηγαίνω

πηγαίνω

στὶς

πηγές.

(Ἔρημος σὰν τὴ βροχή τ.Α σελ103)

====================

Δέντρο σε κίτρινες χαρές

κι η θερινή αναρρίχηση φυτού με μοβ ανθάκια

πάνω στα ωραία κλαδιά.

Η φύση επιβάλλει τα χρώματα χωρίς αντίρρηση.

(Τόσον Αθώα Δύναμη τ.Α σελ. 117)

===================

...Τι γλυκειά μητέρα η αύρα κι ο ήλιος ευγενής…

Δεν κεράστηκε ο άνθρωπος

όσο μεσ’ στο ξημέρωμα.

(Αντικρίζω Μόνος τ.Α σελ.154)

====================

Ας μην αφήνουμε το μέλλον ανυπεράσπιστο…

Πόσους αιώνες θαυμαστούς έχουμε σ’ ένα εικοσιτετράωρο...

(Ησυχαστικόν τ. Α σελ.232)

===================

Μικρόβια τ΄αυτοκίνητα στους δρόμους-

χρωματισμένα.

Τεράστια χρονόμετρα μεγεθύνουν

σε σκοτεινούς θαλάμους τα δευτερόλεπτα

λιώνουν οι ώρες υπέροχα

στα χυτήρια του ερέβους.

Αυτός ο Κρόνιος Πολιτισμός ! Ας τον αρωματίσουμε...

Ανάσταση : Τα καλοπιάσματα του έαρος

Ερωτευθείτε.

(Επιδεινώσεις του ορατού τ.Α’ σελ.240)

===================

…Χωρίς τη γνώση της φωτιάς ωραιότερα καιγόμαστε…

(Ορυκτός Ουρανός τ.Α’ σελ.247)

==================

… Μη με διαβάζετε

όταν

έχετε

δίκιο.

Μη με διαβάζετε όταν

δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα…

Ώρα να πηγαίνω

δεν έχω άλλο στήθος.

(Ρομαντικός Επίλογος τ.Α’ σελ. 248

=====================

Αν δεν πεθαίνει κάτι - είν’ η μοναξιά μας.

(Οι Άνθρωποι των Επιρρημάτων τ.Α’ σελ.276)

====================

Γεννιέσαι και μπαίνεις μεσ’ στο αίνιγμα

πεθαίνεις και τ’αφήνεις ανέπαφο.

(Η Αντίκρουση του Χειμώνα τ.Α’ σελ.299)

=======================

… Κανένα φως δε φώτισε με φως τον εαυτό του…

(Η Παγίδα τ.Α σελ. 304)

====================

Τι ωραία κι αργά κατηφόριζε

στον ουράνιο θόλο το φεγγάρι

πλένοντας άλλη μια φορά την τόση πραγματικότητα

(Κυκεώνας τ.Α’ σελ.311

===================

...αγνοώντας τον αιώνα της καλπάζουσας εξυπνάδας

ο ανοξείδωτος...

… Ο ακέραιος κυρ Αλέξανδρος

εκείνος ο περιούσιος Παπαδιαμάντης

και το κεράκι μας ακόμη δεν το θέλει.

(Ο Ακέραιος κυρ Αλέξανδρος τ. Α σελ.312)

Πολύκρουνη η θύελλα σπάζει τα ματογυάλια της κι ο μέγας

τρόμος αδράχνει τα μελλούμενα

σχηματίζοντας αποστήματα στη μνήμη

(Η Έναστρη Φωτογένεια τ. Β’ σελ.9 ΙΚΑΡΟΣ)

=======================

… Ήτανε, λέει, δουλειά μας η ποίηση και αφήναμε την αλήθεια

να τρέχει από το χαλασμένο καζανάκι.

(Σταθμίζοντας ή κάπως έτσι τ. Β’ σελ.15 ΙΚΑΡΟΣ)

=======================

Υπάρχει άραγε σχέση ευγνωμοσύνης ανάμεσα

στη χαρμόσυνη μέλισσα και σε ένα λουλούδι;

Παρωδία της άχραντης διάρκειας ο χρόνος

κορσέδες τα δευτερόλεπτα.

(Το τίποτα προπορεύεται και έπεται τ. Β’ σελ.17, ΙΚΑΡΟΣ)

=======================

Τι είν’ η τόση λογική; Δεν είναι μια πετυχημένη

παραφροσύνη;

Στο κάθε πυροτέχνημα η νύχτα νύχτα ξαναμένει…

(Γράφοντας εκδικούμαστε τα πράγματα τ. Β’ σελ.18 ΙΚΑΡΟΣ)

==========================

Το Σείριο και τον Αντάρη τον αποτρόπαιο

λιανίζοντας το ύψος ανεχόρταγα

με μια παμπάλαια χακί ντακότα την ποίηση.

(Αναφέρομαι στα λεγόμενα ύψη. τ. Β’ σελ.20 ΙΚΑΡΟΣ)

==========================

Φεύγω απ’ το στόμα μου φεύγω απ’ το μυαλό μου

δεν έχει όρια η κωμωδία της γλώσσας

τα διάπυρα σημάδια του Δήθεν εντειχισμένα στο στήθος.

Φεύγω απ’ τα χέρια μου φεύγω απ’ τη στύση

διατρέχοντας ηχηρά το νευρικό μου σύστημα

Είμαι σαν άκοπο βιβλίο που πάλιωσε

στα μαυρισμένα ράφια της θεότητας

διαθέτω μονάχα την Άνοιξη διαθέτω τ’ αστέρια

είμαι άλλωστε εγώ που ταρίχευσα

μαζεύοντας όσο μπόρεσα χημικό σκοτάδι –

την καθημερινότητα.

(Φοβερός από μειλιχιότητα , τ.Β’ σελ.21 ΙΚΑΡΟΣ)

======================

Θα ναυλώσω ένα σύστημα φιλοσοφίας

για να πάω ταξίδι στα ξωτικά κείνα μέρη στα απώτερα

Λάθη.

Η κωμωδία παίζεται στο σύνολο της γεωγραφίας

κι ανελέητα η ζωή πολιορκεί

τα νεκροταφεία με μαρμαράδικα.

Πεσμένος ένα όμορφος ανάπαιστος ανάμεσα στα κυπαρίσσια.

(Οπτική αγωνία , τ. Β’ σελ.22 , ΙΚΑΡΟΣ)

========================

… κάθε χιλιόμετρο μέλλον ένας βραδύκαυστος θάνατος..

(Να γύριζα στο Τίποτα , τ.Β’ σελ.23 , ΙΚΑΡΟΣ)

========================

… Γιατί η γλώσσα ειν’ η αχόρταγη

μοιχαλίδα του Πραγματικού

με αρίφνητα ψέματα προσπαθώντας

να περισώσει το γάμο της..

(Πήλινο Αγαλματίδιοα , τ. Β’ σελ.26 , Ικαρος)

===========================

Το γεγονός που οι λέξεις με εγκαταλείπουν

έρχεται επάνω μου ωσάν συρτή ταφόπετρα.

(Αρχαϊκόν τ. Β’ , σελ.31. ΙΚΑΡΟΣ)

=======================

…στομαχικές θεωρίες και νεύρωση της άτεκνης διαλεκτικής

εσένα όμως παλίρροια του έρωτα…

…Τόπος της θύελλας η Ιστορία

την ώρα που φιλώ τα χείλη σου…

(Οι Επενδύσεις μου στην Κόλαση , τ.Β’ , σελ. 33 ΙΚΑΡΟΣ)

=======================

…τέχνη είναι η συγκίνηση που σε τινάζει πάντα στον αέρα…

(Η αγαλλίαση που με δέρνει τ.Β’ , σελ.41 , ΙΚΑΡΟΣ)

=======================

…Οσμίζομαι καταιγίδα στο έπακρο

Μα η καρδιά μου απουσιάζει στα αγριολούλουδα.

(Παυσίπονον τ. Β’ σελ.44 ΙΚΑΡΟΣ)

==========================

…το οιδιπόδειο του γιασεμιού με τη σελήνη…

(Κροταφική κατάσταση , τ.Β’ σελ.54 ΙΚΑΡΟΣ)

==========================

…Εβγάτε όξω, ρε μανάρια , απ’ τις λέξεις

εβγάτε όξω δίχως πουκάμισα

στους μεγάλους αγώνες της ορατότητας.

(Προϊστορία Ποιήματος , τ.Β’ , σελ68 ΙΚΑΡΟΣ)

=========================

Τι ρητορεία για το φως

τι φλυαρία για τη νύχτα…

Τα νεροπούλια ξαφνικά φτεροκόπησαν

Απ’ το νερένιο μυαλό μου.

Θα ‘θελα να κατουρήσω επαρκώς την ευτυχία σας.

( Ab Ovo τ. Β΄σελ.69 , ΙΚΑΡΟΣ)

========================

…ευλογία Κυρίου τα μυδράλια

η λεπταίσθητη Ρόζα Λούξεμπουργκ

αυτή η άγια γυναίκα με την άγια βαρβαρότητα…

…θα θελα λίγο δυναμίτη θα θελα μιαν έκρηξη

που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας.

(Κρώξιμο σε ένα σπουδαστήριο τ. Β’ , σελ.71 ΙΚΑΡΟΣ)

========================

Ο ποιητής δεν μπορεί να γλυτώσει από τα πράγματα

σαν τον κακότυχο Αβεσσαλώμ απ΄ τα κλαδιά τους

είν’ η μαβιά του χαίτη η αξόδευτη πιασμένη.

(Θλάση Θεωρήματος , τ. Β΄, σελ. 76 ΙΚΑΡΟΣ)

========================

…κολατσίζω πρωινό απόλυτο Μηδέν ακουμπισμένος

απάνω στη συμφορά μου να υπάρχω.

(Γλαφυρό τουφέκι, τ.Β΄σελ.88 ΙΚΑΡΟΣ)

========================

…Την καλησπέρα μου στα ιδανικά σας…

Αλλόφρονας Ιούλιος, τ. Β΄σελ.123 ΙΚΑΡΟΣ)

=======================

Εκείνος που γράφει ποιήματα

είναι ακριβώς εκείνος

που περνά αφοβος από νεκροταφείο τη νύχτα.

(Κοντά στον κάθε ήλιο, τ.Β΄σελ. 196 ΙΚΑΡΟΣ)

========================

η ιστορία

φυσικά δεν μας περιμένει

στη στάση του τρόλεϊ

( τ. Β΄σελ.203 ΙΚΑΡΟΣ)

======================

τουτ΄η χώρα που παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα

κι ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους.

(Αρνησίκακος , τ.Β΄σελ.201 ΙΚΑΡΟΣ)

========================

Κι όλα με στέλνουν έρημο στην ερημιά μου.

Μαζεύεται σιγά- σιγά η καταιγίδα.

Σηκώνω τα μάτια και τη βλέπω:

Θα ξεσπάσει.

(Κι άλλες ακόμη λέξεις, τ. Β’ σελ.266 ΙΚΑΡΟΣ)

========================

Αχ ναι! Πετούσαν έρημα των πουλιών τα σμήνη

κι όταν αποχάθηκαν

η καθαρότητα τ’ ουρανού δεν κηλιδώθηκε από ίχνη.

Να παγιδεύεις το αόρατο στην ορατότητα.

(Εντύπωση, τ.β» σελ.483 ΙΚΑΡΟΣ)

...........................................................

Αποφθέγματα:

Εγώ είμαι ένας άνθρωπος του οράματος της αταξικής κοινωνίας. Έχω μάλιστα πει και ίσως πρέπει να το επαναλάβω, ότι και ουτοπία να είναι, εγώ θα έχω αυτό το όραμα. Γιατί δεν έχει άλλη αξία η ύπαρξη. Η αδερφοσύνη αυτό είναι. Αλλά όχι η αδερφοσύνη με ιδεαλιστική έννοια. Με την έννοια του κοινωνικού συστήματος που αποκλείει την εκμετάλλευση. Ανέκαθεν είχα αυτό το όραμα. Το πόσο το εξέφρασα ή πως, δεν είμαι αρμόδιος να το κρίνω, αλλά και στο δρόμο που περπατάω την αταξική κοινωνία σκέφτομαι.

Νίκος Καρούζος, Ριζοσπάστης 1986

Το πρόβλημα της ανθρώπινης Ιστορίας, το πρόβλημα της εξόδου απ' την αγριότητα, την ατομική ιδιοκτησία ως μοιραία πηγή της αρπαγής και την απέραντη δυστυχία πού αυτή προκαλεί - είναι πρόβλημα σοσιαλιστικής αγωγής της ανθρωπότητας, στη διάρκεια και δέκα χιλιάδων χρόνων και εκατό χιλιάδων χρόνων και ενός εκατομμυρίου χρόνων... Εκείνο πού προέχει δεν είναι το πότε, μα το αν θα κατορθώσει κάποτε ή ανθρωπότητα να πραγματώσει τον υψηλότερο τύπο ζωής, την κοινωνία της μη-ιδιοκτησίας.

Νίκος Καρούζος (17 Ιουλίου 1926 - 28 Σεπτεμβρίου 1990)