Γιάννης Ρίτσος - Δύο ποιήματα

Υποθήκη

Είπε: Πιστεύω στην ποίηση, στον έρωτα, στο θάνατο,

γι’ αυτό ακριβώς πιστεύω στην αθανασία. Γράφω ένα στίχο,

γράφω τον κόσμο˙ υπάρχω˙ υπάρχει ο κόσμος.

Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.

Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα

είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση.

                                                                                 

                                               31.IIΙ.69

 

 

Αναγέννηση

Κανείς δε νοιάστηκε τον κήπο, χρόνια τώρα. Ωστόσο

εφέτος – Μάης, Ιούνης – άνθισε από μόνος του και πάλι,

λαμπάδιασε όλος ως τα κάγκελα, – χίλια τριαντάφυλλα,

χίλια γαρύφαλλα, χίλια γεράνια, χίλια μοσχομπίζελα –

μενεξελί, πορτοκαλί, πράσινο, κόκκινο και κίτρινο,

χρώματα – χρώματα-φτερά˙ – τόσο που πρόβαλε ξανά η γυναίκα

με το παλιό της ποτιστήρι να ποτίσει – ωραία και πάλι,

γαλήνια, με μια αόριστη καλή πεποίθηση. Κι ο κήπος

την έκρυψε ως τους ώμους, την αγκάλιασε, την κέρδισε όλη˙

τη σήκωσε στα χέρια του. Κι είδαμε τότε, μέρα μεσημέρι,

που ο κήπος κι η γυναίκα με το ποτιστήρι αναλήφθηκαν –  

κι όπως κοιτούσαμε ψηλά, κάτι σταγόνες απ’ αυτό το ποτιστήρι

έπεσαν ήσυχα στα μάγουλά μας, στο πιγούνι μας, στα χείλη.

 

                                                                                              3.VI.69

Κιγκλίδωμα