«…δεν ξέρω κι εγώ πώς γράφω. Απλώς γράφω γιατί δεν μπορώ να μην γράφω. Θυμηθείτε τι είπε ο Ρίλκε σ’ ένα νέο ποιητή που του έθεσε υπό την κρίση του τα γραφτά του. Τον ρώτησε: « δάσκαλε κοιτάχτε τα γραφτά μου και πείτε μου αξίζει τον κόπο να συνεχίσω;» κι ο Ρίλκε απάντησε: « Ρώτησε τον εαυτό σου, αν δεν γράψεις, θα πεθάνεις; και τότε ν’ αρχίσεις να γράφεις χωρίς να ρωτάς κανέναν». Έτσι λοιπόν η γραφή της Ποίησης δεν είναι πάρεργο, δεν είναι ένα χόμπι, είναι μια βαθύτατα η αναγκαιότητα κι όχι προσωπική αλλά καθολική, δηλαδή όλων των ανθρώπων. Είναι η ανάγκη της επαφής, της επικοινωνίας, της μετάδοσης μιας βαθύτατης εμπειρίας και της δημιουργίας ενός πλατύτατου κλίματος αδερφοσύνης πέρα από τις διαφορές πολιτικές, ιδεολογικές, παραδοσιακές, θρησκευτικές, φυλετικές. Η Ποίηση παραμερίζει εκείνα τα στοιχεία που χωρίζουν τους ανθρώπους, ανακαλύπτει και αναδεικνύει αυτά που τους ενώνουν. Γι’ αυτό η λειτουργία της έχει μια εξαιρετικά μεγάλη κοινωνική σημασία και, όπως έχουν πει μεγάλοι αισθητικοί, οι ποιητές είναι οι οργανωτές του κοινωνικού συναισθήματος. Και κάποιοι άλλοι έχουν πει ότι οι ποιητές είναι οι αρχιτέκτονες της ανθρώπινης ψυχής….Τα ερεθίσματα γραφής είναι άπειρα. Όπως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς να αναπνέει και ποτέ δεν αναρωτιέται «αναπνέω για να ζήσω;», όχι, αναπνέω γιατί δεν μπορώ να μην αναπνέω. Έτσι κι ο ποιητής γράφει όχι για να κερδίσει δόξα, φήμη, επιτυχία. Γράφει γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Εφόσον λοιπόν είναι τόσο απέραντη η Ποίηση εφάπτεται με το απέραντο της ζωής. Έτσι δεν υπάρχει λόγος να πούμε ποια είναι τα κίνητρα, ποια τα ερεθίσματα. Κάθε στιγμή είναι ερέθισμα, κάθε στιγμή για την Ποίηση έχει τόσο μεγάλη διάρκεια όσο μια αιωνιότητα…» (από συνέντευξη του Γιάννη Ρίτσου στην ΕΡΤ 1988).
«…η ποίηση είναι απέραντη σαν τη ζωή…γράφοντας ποίηση ο ποιητής κάνει μια μάχη με το θάνατο, όχι μόνο το φυσικό αλλά και με όλες τις μορφές του κοινωνικού θανάτου. Η καταπίεση, η σκλαβιά, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες είναι ένας θάνατος και όσο θα υπάρχει θάνατος θα υπάρχει και η αντίσταση στο θάνατο. Μιαν τέτοια αναμέτρηση μ’ αυτήν τη μορφή θανάτου είναι η πολιτική ποίηση-τουλάχιστον η δική μου πολιτική ποίηση-, μια μάχη για να φτάσουμε στο “αταξικό γαλάζιο”».
συνέντευξη στο περιοδικό Λέξη τ.182
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου