Ένταση! Ένταση!
Αφήστε με να φύγω από δω λοιπόν.
Στην ησυχία θέλω ν’ απαγκιάσω!
Σαν κουρασμένος άνεμος που
όλη την πείρα του ταξιδιού του σέρνει.
Να μπω σε μια σπηλιά να κοιμηθώ!
Όμως γαλήνη, παρ’ ότι με χαϊδεύεις
με τρυφερά μικρά αγγίγματα φτερών
πλάγια, μαλακά και ύπουλα φέρνεις τον κορεσμό.
Πάλι την κίνηση ζητώ.
Στην κίνηση το αίμα μου αφυπνίζεται,
Οι αισθήσεις μου χορεύουν
η σκέψη μου πετάει σπίθες
κεντάει ποιήματα!
Και…
Κάπως έτσι είναι όταν το μυαλό εικάζει
ότι δεμένοι είμαστε σ’ αιώνια αιώρα,
μπαλάκια του πινκ πονγκ
που πηγαινοέρχονται
ανάμεσα απ’ τα χέρια της θεότητας.
Κ.Κ. 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου