Aρκεί γλυκύτατε έρωτα.
Αρκεί.
Άμβλυνε τις λεπίδες σου τις ώρες
προσωπιδοφόρες σαν τους δήμιους
βαθύτερες από τραγούδι κι αίμα.
Άμβλυνε τις στιλπνές λέξεις σου
που κάνουνε τον καϋμό βελόνα
να τρέμει προς το άπειρο.
Άσε με να πάω στην αγορά να μυρίσω ψάρια.
Άσε με ν' αγοράσω κρέας από το χασάπη:
Άσε με να γεμίσω τις μέρες μου ψωνίζοντας
προϊόντα ποιότητας από την Υπεραγορά.
Άσε με να κοιτάζω ώρες το φεστιβάλ του τυριού
λησμονώντας εκλεκτές παρομοιώσεις και μεταφορές.
Ας ιδρώνω κι ας μη λαχταρώ παρά το καθημερινό ψωμί.
Ας λαχανιάζω σα σκυλί γλείφοντας το κόκκαλο της ζωής μου.
Ας χαίρομαι επειδή διορθώνω το χαλασμένο διακόπτη και
τη βρύση που στάζει.
Ας χαίρομαι κι ας χτυπώ με ρυθμό τα πόδια μου επειδή ο φίλος μου
έχει μια φιλενάδα.
Μια μπουκιά ψωμί στο στόμα μου είναι καλύτερη και από το
φιλί σου.
Δεν ζητώ πιο πολύ.
Αγκαλιάζω τις μικρές μου ανάγκες.
Σφίγγω τους μικρούς φόβους μου με στοργή.
Το αίμα μου κοιμάται.
Δεν ονειρεύομαι.
Κάθομαι μόνος σ' ένα δωμάτιο περιποιημένο.
Η μοίρα δεν τροχίζει τώρα
τα μεγάλα γυάλινα φτερά της
πάνω από το κεφάλι μου.
Τίποτα δεν λάμπει και
τίποτα δεν με πληγώνει.
Αρκεί γλυκύτατε έρωτα.
Αρκεί.
Νίκος Σπάνιας, Ποιήματα της Τρίτης Λεωφόρου, Αθήνα Δεσμός 1965
Αντιγραφή από το προφίλ της Χαριτίνης Ξύδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου