«ΟΥΤΕ Η ΜΝΗΜΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ χωρίς μαθηματική προσέγγιση. Το βασικό δεδομένο είναι η αριθμητική σχέση το χρόνου ζωής που ζήσαμε με το χρόνο της ζωής που είναι αποθηκευμένη στη μνήμη. Αυτήν τη σχέση δε δοκιμάσαμε ποτέ να τη μετρήσουμε, αλλά δεν υπάρχει και κανένα τεχνικό μέσο για να τη μετρήσουμε. Παρ’όλα αυτά, μπορώ να υποθέσω, χωρίς μεγάλο κίνδυνο να πέσω έξω, ότι η μνήμη διατηρεί μονάχα ένα χιλιοστό, ένα εκατομμυριοστό, εν πάση περιπτώσει ένα απειροελάχιστο κομματάκι, της ζωής που ζήσαμε. Αυτό επίσης αποτελεί μέρος της ουσίας του ανθρώπου.
ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΕΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ όλα όσα έζησε, αν μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ανακαλεί οποιοδήποτε κομμάτι του παρελθόντος του, δεν θα είχε καμία σχέση με ανθρώπινο πλάσμα: ούτε οι έρωτές του, ούτε οι φιλίες του, ούτε οι θυμοί του, ούτε η ικανότητά του να συγχωρεί ή να εκδικείται θα έμοιαζαν με τα δικά μας.
ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΣΚΟΥΜΕ ΚΡΙΤΙΚΗ σ’ αυτούς που παραμορφώνουν το παρελθόν, που το ξαναγράφουν, που το πλαστογραφούν, που μεγαλοποιούν ένα γεγονός και αποσιωπούν ένα άλλο. Είναι δίκαιη η κριτική αυτή (δε γίνεται να μην είναι), αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία αν δεν προηγηθεί μια πιο βασική κριτική: η κριτική της ανθρώπινης μνήμης καθαυτήν.
ΓΙΑΤΙ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΔΥΣΤΥΧΗ; Από το παρελθόν, μόνο ένα αξιοθρήνητα μικρό κομματάκι μπορεί να συγκρατήσει, χωρίς κανείς να ξέρει γιατί ακριβώς αυτό και όχι ένα άλλο, αφού η επιλογή αυτή γίνεται σε όλους μας μυστηριωδώς, ανεξάρτητα από τη θέλησή μας ή τα συμφέροντά μας.
ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ, αν επιμένουμε να παρακάμπτουμε το πρώτο από όλα τα αυτονόητα: μια πραγματικότητα έτσι όπως ήταν τότε που δεν είναι πια».
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μιλάν Κούντερα, Η άγνοια, εκδ. Εστία
[Πηγή: www.doctv.gr]«ΟΥΤΕ Η ΜΝΗΜΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΤΗ χωρίς μαθηματική προσέγγιση. Το βασικό δεδομένο είναι η αριθμητική σχέση το χρόνου ζωής που ζήσαμε με το χρόνο της ζωής που είναι αποθηκευμένη στη μνήμη. Αυτήν τη σχέση δε δοκιμάσαμε ποτέ να τη μετρήσουμε, αλλά δεν υπάρχει και κανένα τεχνικό μέσο για να τη μετρήσουμε. Παρ’όλα αυτά, μπορώ να υποθέσω, χωρίς μεγάλο κίνδυνο να πέσω έξω, ότι η μνήμη διατηρεί μονάχα ένα χιλιοστό, ένα εκατομμυριοστό, εν πάση περιπτώσει ένα απειροελάχιστο κομματάκι, της ζωής που ζήσαμε. Αυτό επίσης αποτελεί μέρος της ουσίας του ανθρώπου. ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΕΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ όλα όσα έζησε, αν μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ανακαλεί οποιοδήποτε κομμάτι του παρελθόντος του, δεν θα είχε καμία σχέση με ανθρώπινο πλάσμα: ούτε οι έρωτές του, ούτε οι φιλίες του, ούτε οι θυμοί του, ούτε η ικανότητά του να συγχωρεί ή να εκδικείται θα έμοιαζαν με τα δικά μας. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΣΚΟΥΜΕ ΚΡΙΤΙΚΗ σ’ αυτούς που παραμορφώνουν το παρελθόν, που το ξαναγράφουν, που το πλαστογραφούν, που μεγαλοποιούν ένα γεγονός και αποσιωπούν ένα άλλο. Είναι δίκαιη η κριτική αυτή (δε γίνεται να μην είναι), αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία αν δεν προηγηθεί μια πιο βασική κριτική: η κριτική της ανθρώπινης μνήμης καθαυτήν. ΓΙΑΤΙ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΔΥΣΤΥΧΗ; Από το παρελθόν, μόνο ένα αξιοθρήνητα μικρό κομματάκι μπορεί να συγκρατήσει, χωρίς κανείς να ξέρει γιατί ακριβώς αυτό και όχι ένα άλλο, αφού η επιλογή αυτή γίνεται σε όλους μας μυστηριωδώς, ανεξάρτητα από τη θέλησή μας ή τα συμφέροντά μας. ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ, αν επιμένουμε να παρακάμπτουμε το πρώτο από όλα τα αυτονόητα: μια πραγματικότητα έτσι όπως ήταν τότε που δεν είναι πια». Απόσπασμα από το βιβλίο του Μιλάν Κούντερα, Η άγνοια, εκδ. Εστία [Πηγή: www.doctv.gr]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου