Πολλές φορές βλέπω
λες και πεθαίνω για ακόμη μια φορά
ένα χρυσό ψάρι ν’ ατενίζει από το ενυδρείο του
παρακολουθώντας εσάς και τη ζωή να προσπερνά.
Ξαναγίνομαι ένα μηδέν
και το ελάχιστο άγγιγμα ζωής μοιάζει ανέφικτο.
Πού είναι η ψυχή μου;
Πού είναι το σπίτι μου;
Είναι γραφτό μου να στέκομαι πάντα στο περιθώριο
Κι από κει να κοιτάζω τη ζωή
σαν στερημένο παιδάκι που λαχταράει παγωτό
χωρίς να ξέρει τι βαρετή που είναι η γεύση της βανίλιας;
Έλα, λοιπόν, κράτησέ με, μην αργείς, αγάπη μου
σύντριψέ με, ξανασχεδίασέ με, ξαναγράψε με
και μες στο μαύρο θα είσαι αυτός που θα βάζει φωτιά
για ν’ ανάβει τον ήλιο και να τον κάνει να βγαίνει στον ουρανό
με υπομονή
την κάθε μέρα
Θο Χαμ Ανχ
(μετάφραση από τα αγγλικά: Κλεοπάτρα Λυμπέρη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου