Το κάθε τι που πέρασε, για πάντα μ’ έχει σκλάβο
κι όσο γυρεύεις, Σήμερα, το Χτες να μου αφανίσεις,
τόσο σ’ εκείνο θα γυρνώ, και τόσο δε θα παύω
να ζω στις αναμνήσεις...
Θαρρείς και κάτι, μόνιμα, μπροστά μ' είναι πεσμένο,
και κρύβοντας, και σβήνοντας ολότελα το Τώρα,
με κάνει να μη χαίρουμαι, και μήτε να προσμένω
καινούργια, τάχα, δώρα...
Σ’ ό,τι ποθεί, και σ’ ό,τι ζει, η ψυχή μου μένει ξένη,
κι ούτε μπορείς, Φωνή της Ζωής, αλλιώς να τη δονήσεις,
παρά θαμπά και μακρινά, σα μουσική που βγαίνει
μεσ’ απ’ τις αναμνήσεις...
Της πεθαμένης της χαράς, έχει στερέψει η βρύση,
κι ούτε γυρεύει θάματα, κι ούτε προσμένει δώρα,
–κι ούτε μπορεί πια τίποτα να τη παρηγορήσει,
παρά ό,τι ήταν ως τώρα...
Ναπολέων Λαπαθιώτης, 22/10/1938.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου