Μαρία Πολυδούρη-Αχ, η καρδιά μου...

Αχ, η καρδιά μου νοσταλγεί,

τώρα που φεύγει η μέρα,

το ροδινό ξημέρωμα,

τον ήλιο, τον αιθέρα.

Τα παιδικά χαμόγελα,

Το κύμα που απαντούσε

στο φλοίσβημα της πρόσχαρης

φωνούλας μας που αχούσε.

Τη βάρκα που λικνίζονταν

στη μέθη μας του ονείρου,

το αβρό τραγούδι που έσμιγε

τη σιγαλιά του απείρου.

Τη χαραυγή που ρόδιζε

τα σεντεφένια πλάτια,

την πεθυμιά την άχραντη

στ’ αγγελικά μας μάτια.

Αχ, η καρδιά μου νοσταλγεί,

τώρα που η μέρα σβήνει,

της ομορφιάς το πέρασμα,

τη νιότη που με αφήνει.

Οι τρίλλιες που σβήνουν (1928)