Αντώνης Φωστιέρης-Αέρινο άπειρο

Απόψε τρεις τη νύχτα επιστρέφοντας
Μυρίζοντας οινόπνευμα καπνίζοντας απανωτά τσιγάρα
Και προσπαθώντας να περάσω το βρεμενο δρομο
Πλατύ ποτάμι με πιράνχας που ορμούν σφυρίζοντας.

(Αυτή η ευθεία βγάζει προς το σπίτι μου
Ετούτη η νύχτα ειν' η δροσιά του κόσμου
Η γη είναι γη το σύννεφο είναι σύννεφο
Η πίσω όψη των πραγμάτων ειν' η ποίηση
Κι όλα μαζί το απόπληκτο χαμόγελο
Στο ανελέητο χιούμορ του πάντος).

Τι θέλω εγώ σ΄ αυτό το αέρινο άπειρο
Χωρίς ιδέες χωρίς σκοπό χωρίς ταυτότητα
Και γύρω άνθρωποι μια μυρμηγκιά στριβοντας δρόμους
Σέρνοντας ένα ψόφιο ψάρι την ψυχή τους
Με το πιο στέρεο βήμα πούχω δει
Μπαίνοντας βγαίνοντας σε σπίτια αιωνιότητας
Κι εγώ
Τι θέλω εγώ εδώ χωρίς τη γλώσσα μου
Χωρίς τη στοιχειώδη μνήμη
Αν θα πεινάσω κάποτε δε θα μπορώ να θυμηθώ να πω ψωμί
Και θα πεθάνω.

Απόψε τρεις τη νύχτα επιστρέφοντας
Χάνω τον κόσμο ακουμπάω στον τοίχο
Περίεργος στέκομαι κοιτάω τα πέριξ.

Θέλω να πω
Φεγγάρι είσαι το φως που έπηξε
Μια παγωμένη πέτρα·
Η σκέψη με ταράζει μ' αναστάτωσε·
Πώς θα μιλήσω ανύπαρχτος στο ανύπαρχτο φεγγάρι
Με λέξεις ζώσες κι υπαρχτές
Ζαλιζομαι.

Τότε ανοίγοντας το στόμα με μεγάλη δύναμη
Δαγκώνω το λειψό φεγγάρι
Το μάσησα με λύσσα κι ονομάζοντάς το
Το 'φτυσα πίσω στο βαθύ ουρανό.

Εκεί για πάντα πια υπάρχει δισδιαστατο
Μες στο βαθύ τρισδιάστατο ουρανό
Και τη δικιά μου μονοδιάστατη ύπαρξη

Ενώ το φως του στύλου απέναντι (αν λέγεται έτσι)
Κοιτάζοντάς με αδιάφορα (ή με μικρή ειρωνεία)
Μαζεύει γύρω του τα έντομα και παίζει.

Αντωνης. Φωστιερης (1953)
Σκοτεινος Ερωτας
Εκδοσεις. Καστανιωτη.