~
3
Διαβαίνει η ζωή και πάει. Και ρωτάς: Τι 'ν' η Βαγδάτη;
Το κρασοπότηρο γιομίζει. Θα νοιαστούμε αν είναι πίκρα
ή γλύκα; Άσπρο πάτο! Και μετά από μας, καλά να ξέρεις,
θα γράφει σταθερά τον ανοιχτό του κύκλο το φεγγάρι.
~
12
Θλιμμένος εραστής, αυτό το πήλινο ποτήρι θα 'ταν,
ονειροκυνηγός καθώς κι εγώ εδώ και τόσα χρόνια.
Και τούτο το χερούλι πο' χει στον λαιμό του θα 'ταν μπράτσο,
σ' αγαπημένου κοριτσιού λαιμό τριγύρω περασμένο.
~
15
Αυτός ο κόσμος που δεν έχει άκρη σ' όλους μας κερνάει
από 'να κύπελλο γιομάτο. Όταν έρθει κι η σειρά σου
τα δάκρυα σώνουν. Άσε τη χαρά ν' ανθίσει. Σήκωσέ το
ψηλά το κύπελλο κι ύστερα στράγγιξέ το μονορούφι.
~
18
Κρυμμένος τη ζωή περνάς κι ανεξιχνίαστος σαν πάντα.
Και κάποτε είσαι πρόσωπο κι άλλες φορές πάλι τοπίο.
Και σε κανένα τ' ακριβό το θέαμα δε θες να δείξεις
κι είσαι συνάμα μοναχός σου το κοινό κι ο θεατρίνος.
~
28
Παρ' όλο που 'χασα και το καλό μου τ' όνομα και πάει
απ' το πολύ πιοτό, δεν τ' απαρνιέμαι όσο θ' ανασαίνω.
Κι αναρωτήθηκα συχνά πυκνά, με τον παρά που βγάζει
τι αντάξιο ο καπελάς με το καλό κρασί του ν' αγοράζει.
(απόδοση του Αργύρη Ευστρατιάδη
από την αγγλική μετάφραση των Robert Graves και Omar Ali-Shah, Εκδόσεις Ηριδανός 2005)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου