Χλόη Κουτσουμπέλη-Γυναίκα-ψάρι

Στιλπνή είμαι, ασημένια,
ψάρι είμαι, ξεγλιστρώ,
χάνομαι, χύνομαι
ρέω, διαφεύγω.
Μόνο γυναίκα αν ήμουν,
αρχέγονη, μυστική,
πήλινη,
διονυσιακή,
κογχύλι
γονιμότητα,
αγγείο και ηχείο,
αν ήμουν.
Όμως ούτε γυναίκα είμαι, ούτε ψάρι
μα και τα δυο μαζί.
Και δεν είναι μόνο δική μου αυτή η ιστορία.
Είναι και η ιστορία της γυναίκας-σταγόνα και της γυναίκας-χιόνι
της γυναίκας-σαύρα και της γυναίκας αετός
μα και της Μαίρης, της Άννας,
της Ελένη, της Φρίντας,
της Σύλβιας, της Ιωάννας
και όλων των άλλων γυναικών
αθόρυβα αφήνουν πίσω τους τα χνάρια
από μικρά παπούτσια,
που γρήγορα εξαερώνονται στο χρόνο.
Είμαι γυναίκα – ψάρι.
Όταν πεθάνω, θα γίνω μόνο ψάρι.
Θα κολυμπώ στ’ αστέρια.

Η Λίμνη, ο Κήπος και η Απώλεια, Εκδόσεις: Νέα Πορεία 2006