Ζωή Καρέλλη-Αντιγόνη

Πικρία πληρώνει το σώμα μου.

Με δοκίμασαν οι δεινές περιστάσεις.

Φόβος, όχι γι’ αυτό που με περιμένει,

πιο πολύ για ό,τι αισθάνομαι.

Έχασα τα φτερά της αγάπης.

Είχα δυο μεγάλες άσπρες φτερούγες,

που ελαφριά μ’ έπαιρναν,

με σήκωναν απ’ τις δοκιμασίες.

Τώρα πού βρίσκομαι; Πώς

με περηφάνια φώναξα πως γεννήθηκα

για ν’ αγαπώ κι όχι για να μισήσω;

Ορμή μου ακέρια!

Ποιά έχει όρια η αγάπη;

Με περιμέν’ ο θάνατος και θρηνώ.

Το μαύρο σκοτάδι δεν είναι γύρω μου

ο τάφος. Μέσα μου έχει θαφτεί

η λαχτάρα, που σ’ αυτήν πίστεψα

και της θυσίας άκουσα την πρόσκληση

και την αξία της γνώρισα.

Έχασα την προσπάθεια, πολύτιμη,

που πίστευα, εμορφιά.

Ω άμοιροι άνθρωποι! Αλίμονο

το κενό της ψυχής είναι η πιο βαριά

συμφορά. Λόγια μιλάτε πολύτροπα,

για να μην καταλάβετε πως καμιά

παρηγοριά δε μας φτάνει.

Φαντάσματα γίνονται τα αισθήματα

κι ο θάνατος αδιέξοδη φρίκη,

όταν απίστευτη γίνεται η αγάπη.

[Ζωή Καρέλλη. 1951. Της μοναξιάς και της έπαρσης]