Σουλεϊμάν Αλάγιαλη Τσιαλίκ-Ποιήματα

 Η στιγμή των μεταμορφώσεων

Την προκαθορισμένη στιγμή των μεταμορφώσεων

Μέσα από μυστικές σιωπές

Και κρύπτες των ονείρων

Φεύγουν οι τζογαδόροι των αισθημάτων.

Παραμένουμε εμείς και ο καθρέφτης

Που θρυμματίζεται στο πρόσωπό μας

Κι όμως ανέπαφη πώς - πώς διατηρείται

η στέρηση της αγάπης;

Μικρές Ανατροπές

Σε χώρους άγνωστους μας καθοδηγεί

Η συνοχή του αγέρα.

Ανοιγοκλείνουν πόρτες, παράθυρα

Δροσίζοντας τους ταλαιπωρημένους,

Όπου μικρές πασιέντζες των βλεμμάτων

Μικρές - μικρές ανατροπές

Σε κάθε τι που ακουμπάμε

Συμβαίνουν

Στην έρημο της μοναξιάς

Προς τα πού πηγαίνετε

Μας ρωτούν οι άγνωστοι του τόπου.

Βαραίνοουν τα βήματα

Στην έρημο της μοναξιάς

Και μόνον οι ζωγράφοι

Γνωρίζουν καλά τα χρόνια,

Όταν αποτυπώνουν με χρώματα

Τις υπεκφυγές του σύμπαντος

Με το θρηνητικό νανούρισμα

Των πουλιών που αγάπησαν.

Τα χρόνια

Πέφτουν τα χρόνια

-Κατακόρυφα στη μνήμη-

Σαν μια χιονόπτωση απαλή

Που καλύπτει το ξημέρωμα.

Το κορίτσι πίσω από την τζαμαρία

Στη Γιεκιανέ

Αυτό το κορίτσι

Στέκει με κλεφτές ματιές

Πίσω από την τζαμαρία

Σαν να θέλει να υπάρχει υποθετικά.

Τη βασανίζουν εκείνες οι σκιές

Που τρεμοπαίζουν ασύστολα

Κι έπειτα γίνονται θρύψαλα

Μέσα στη χούφτα της αστραπιαία

Όπως οι θερινοί κόκκοι άμμου

Της παραλίας των φιλιών.

Στο κασετόφωνο τη συνοδεύουν

Ξανά εκείνα τα επιλήσμονα βαλς

Με βήματα ανασφάλειας

Την τρομάζει η ηγετική παρουσία

Των ανθρώπων της καθημερινότητας.

Μπροστά το βλέμμα της και πιο πίσω

Πάλι ο τρόμος των θυελλωδών ανέμων

Που μέσα του θέλει ν΄ αποσύρει όλες

Τις αποθηκευμένες λέξεις

Και να τις βάλει ενέχυρο

Στο θησαυροφυλάκιο των επιθυμιών

Για έναν έρωτα που ποτέ δεν υπήρξε.

Συνηθίζει να παραμένει στην ίδια θέση

Ξεχνώντας μέχρι αργά πως πρέπει

Να διατηρηθούν ζωντανά τα προσχήματα.

Όταν ζωντανεύουν τ΄ αγάλματα 

Απόψε ζωντανεύουν τ’ αγάλματα
Και βγαίνουν έξω απ’ τα μάρμαρα
Πατώντας σιωπηλά στα λασπόνερα
Σαν άτυπο ευχαριστήριο στη ζωή.
Κάποτε δραπετεύουν κι οι ψυχές
Με βήματα αυριανά παρμένα από τον Άδη
Εκείνων που προσπαθούν να εξασφαλίσουν
Τη μεταγραφή τους στην ομάδα της μετάνοιας.
Ίσως θέλουν να ξαναφήσουν τ’ αποτύπωμά τους
Για όσα δεν πρόλαβαν εγκαίρως
Με μια αρχαία θλίψη στα πρόσωπά τους
Που μας κάνουν να ξεχνάμε
Τη σήψη των πεθαμένων.
Κι ίσως η άλλη ζωή έξω από το αίμα
Να είναι γεμάτη με τα παραμιλητά
Του πιο λευκού λεπτού μέλλοντος.
Συμφιλιωθείτε με τον ίσκιο σας, καλοί μου,
Τώρα που εκβαθύνονται τα λόγια
Αυτά που θα ‘ρθουν και θα φύγουν
Μέσα στο σκοτάδι μιας άσπιλης νύχτας
Μαζί με τα κεριά που ανάφτηκαν
Βιαστικά μέσα στο ρίγος των ποιημάτων.

Η μάνα που δακρύζει

Δεν ξεμπερδεύεις ποτέ

Με τα όνειρα των παιδιών

Αναφωνεί ξάφνου η μάνα που δακρύζει.

Παντού διάσπαρτα κρίνα και γιασεμιά

Κι ένας ήλιος που υδροδοτεί

Τα κτίσματα των επιθυμιών.

Κοίτα, κοίτα ξαναφωνάζει

Με φθόγγους των εσπερινών σκέψεων

Και μια επιμέλεια γυάλινη στη θλίψη.

Παρατηρώ την παλιά σκουριασμένη βιτρίνα

Το πώς απλώνεται το ξεθωριασμένο βελούδο

Κι αλλάζει χρώματα με την αφή

Έτσι όπως φεύγουν κι οι μέρες

Μέσα απ' τα δάχτυλά μας διαρκώς

Κι απομακρύνονται αχνά στη στιγμή

Απ' όλα τα υλικά πράγματα

Που άδολα πλήττουν τον καιρό μας.

Προσεγγίσεις μετά την απόσταση, Δωδώνη 2022