Τ’ όνομα σου έρχεται όπως η ταπεινή μουσική
κι απ’ τα χέρια σου πετάνε λευκά περιστέρια
Η θύμησή σου σε ντύνει πάντα στα λευκά
Σαν παιδική χαρά που οι άνθρωποι βλέπουν εδώ
μακρινή
Ένας ουρανός πεθαίνει μέσα στα χέρια σου κι ένας
άλλος γεννιέται στην τρυφερότητά σου
Στο πλάι μου ανοίγει η στοργή σαν λουλούδι όταν
σε σκέφτομαι
Ανάμεσα σε σένα και στον ορίζοντα
ο λόγος μου είναι πρωτόγονος όπως η βροχή
ή όπως η μνήμη
γιατί μπροστά σου σιωπούν τα ρόδα
και το τραγούδι.
Carlos Oquendo de Amat (1905-1936)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου