Τότε είπε μια γυναίκα: Μίλησέ μας για τη χαρά και τη λύπη.
Και εκείνος απάντησε:
Η χαρά σας είναι η ακάλυπτη λύπη σας. Και το ίδιο πηγάδι από όπου ανεβαίνει το γέλιο σας, γεμίζει συχνά με τα δάκρυά σας.
Και πως αλλιώς θα γινόταν;
Όσο βαθύτερα σκάβει η λύπη σας εκείνη μέσα στην ύπαρξή σας, τόσο μεγαλύτερη είναι η χαρά που μπορείτε να νιώσετε. Μήπως το κύπελλο με το κρασί σας δεν είναι το κύπελλο εκείνο που ψήθηκε στο φούρνο;
Μήπως το λαγούτο που δίνει χαρά στις ψυχές σας, δεν είναι το ξύλο που το βαθούλωσαν οι κάμες των μαχαιριών;
Όταν είστε χαρούμενοι, κοιτάξτε βαθιά μέσα στην καρδιά σας, και θα δείτε ότι εκείνο που σας έδινε λύπη σας δίνει τώρα χαρά.
Όταν είστε στεναχωρημένοι, κοιτάξτε και πάλι μέσα στην καρδιά σας και θα δείτε ότι στην πραγματικότητα θρηνείτε για αυτό που πριν σας έδινε χαρά.
Κάποιοι από σας λένε: «Η χαρά ζυγίζει πιότερο από τη λύπη» και κάποιοι άλλοι λένε: «όχι, η λύπη ζυγίζει πιότερο».
Εγώ, όμως, σας λέω: τα δύο αυτά είναι αξεχώριστα. Έρχονται πάντα και τα δύο μαζί, και αν το ένα κάθεται μαζί σας στο τραπέζι, μη ξεχνάτε πως το άλλο κοιμάται στο κρεβάτι σας.
Πράγματι σαν τη ζυγαριά ταλαντεύεστε ανάμεσα στη λύπη και τη χαρά σας. Μόνο όταν είστε άδειοι αιωρείστε ακίνητοι και ισορροπημένοι. Όταν ο θησαυροφύλακας σας σηκώσει για να ζυγίσει το χρυσό και το ασήμι του, η χαρά σας και η λύπη σας δεν μπορούν παρά να ανέβουν ή να πέσουν.
Χαλίλ Γκιμπράν, Ο Προφήτης, Mετάφραση: Αντώνης Μπίκος. Εκδ. γνώση, Αθήνα 2014, σελ. 38-40
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου