Γιάννης Δάλλας - Σχέδιο Ποιητικής

Σαν τα παράθυρα που τα χτυπώ κατάμουτρα στην αθανασία

είναι τα λόγια μου έτσι ιδανικά στη λύπη και στη μόνωσή τους

είναι τα λόγια μέσα μου σα μια πομπή τυφλών ανθρακωρύχων.



Η κρύπτη του ύπνου ελευθερώνει λίγα αδέσποτα

μετέωρα στο άνωθεν στερέωμα. Τα μεταλλεία εφέτος

είναι πολύ μεγάλα για τα θηλυκά μας δάχτυλα,



-τα δάχτυλά μας μακρινά προγονικά συμβόλαια –



πώς να τα ξεριζώσω απ’ τις πληγές μου απ’ τα θανάσιμα

φιλιά σας απ’ τη λίμνη με τους άσπρους κύκνους

τα δάχτυλά μου μακρινά προγονικά συμβόλαια;



Κλείσατε τ’ άστρα σε σοφά συρματοπλέγματα

κλείσατε τις ψυχές σας σε άθλια σανατόρια

και συναλλάζεστε τις έννοιες σαν εμπόρευμα.

Μα εγώ βουτώ μες τη φωτιά και υψώνω επάνω σας

τα δάχτυλά μου κηροπήγια του θανάτου σας

γι’ αυτό με βλέπετε με βήματα αλλοπρόσαλλα

να δρασκελίζω τις πλατείες με τα μεγάφωνα

τους σαλτιμπάγκους τα σκυλιά και μες στις νύχτες σας

ένα ηλιοτρόπι που γελά.

Γι’ αυτό με βλέπετε

πάνω απ’ τους ύπνους σας να κλείνω τα παράθυρα

κατάμουτρα στην ηθική των ήλιων – ποιος θα βάλει

πάλι σε τάξη αυτές τις ετοιμόρροπες φωνές των ημερών μας;

Κατεβαίνω τώρα

σε μεταλλεία κρυφά και τ’ ανεβάζω σαν αθάνατα

γέλια στις πλάτες μου ώριμα.

Θα τα λυτρώσω, ω άνθρωποι

ή θα με θάψει ο σκοτεινός όγκος του ωραίου;

Ολόγυρα με τους αγκώνες των βουνών σε αρχαίες κοιλάδες

-λίκνα μεγάλα της βροχής και της φτωχολογιάς –

τώρα ανεβαίνω κυκλωμένος με πλατιές φτερούγες

φτερούγες γράμματα ανοιχτά της γης που ξέχασα

φτερούγες μέσα μου πλωτές.

Θα σας λυτρώσω, ω άνθρωποι

ή θα με θάψει ο μυθικός κόσμος του ωραίου;

Καμπάνες με γλώσσες τρομερές ακούγονται από πέρα.

Να ’ναι τάχα αναστάσιμες ή πένθιμες δεν ξέρω.

Ξέρω πως η άθλησή μου ανοίγει σαν κλουβιά τα στήθη σας

κι όλο ανεβαίνω κυκλωμένος με αδελφές φτερούγες.



Φτερούγες γράμματα ανοιχτά της γης που μ’ έχασε

φτερούγες μακρινές θωπείες της γης που θα ’βρω.