Με το φτωχό λεξιλόγιο της αγάπης προσπάθησα να σου εξηγήσω. Αλλά ήταν βαρειά κακοκαιριά κι άγριοι άνεμοι σαρώναν τη φωνή μου. Κατέφυγα τότε στην παρασημαντική των φυτών και των λουλουδιών: τη φούξια , το κυκλάμινο, το ασπράγκαθο, το γιασεμί, το ρείκι. Παρ'όλα αυτά, έχανα συνεχώς έδαφος και υποχωρώντας έφτασα στο τελευταίο χαράκωμα, τη σιωπή.
Κι οι άνεμοι καταλάγιασαν και τα νέφη διαλύθηκαν όπως, καμιά φορά, διαλύεται ξαφνικά η δυστυχία. "Δεν πρέπει ν' απελπιζόμεθα", έλεγε η θεία Μέντη αναπτύσσοντας μεθοδικά την τράπουλα επάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Αλλά όταν της βγήκε βαλές σπαθί χλώμιασε και της ανέβηκαν δάκρυα στα μάτια. Παρακολουθούσα τη σκηνή αμίλητος και μόνο σαν βγήκε απ' την κουζίνα σέρνοντας πίσω της τα τελευταία ράκη δυστυχίας, ψιθύρισα: "Φούξια και γεντιανή και ρείκι".
Και τότε πήγα κι άνοιξα το παράθυρο να μπει λίγος αέρας καθαρός. Εδώ θα ταμπουρωθώ, σκέφτηκα, εδώ θα πολεμήσω μέχρις εσχάτων. Ούτε μιά σπιθαμή πιο πίσω.
Έτσι λοιπόν, σ' εκείνο το τραπέζι της κουζίνας, κάτω απ' αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες, κυριολεκτικώς μέσα στη σιωπή, γεννήθηκε τούτο το ποίημα. Γι' αυτό το ονόμασα φούξια, για να προλάβω την καταστροφή.
Χαμηλό βαρομετρικό, Στιγμή, 1987.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου