Σπύρος Τσακνιάς - Τα δάκρυα της Σόνιας

Γυρίζω απ' τις αχανείς εκτάσεις των ονείρων, γι'αυτό είμαι τόσο κουρασμένος. Ο δρόμος τής επιστροφής, όπως αναφέρουν και τα παλιά κείμενα, είναι ερημικός κι απανδόκευτος. Κι η πατρίδα, πολλές φορές, αφιλόξενη όπως το άγραφο μέλλον.

Τί να τις κάνω λοιπόν τις χαρτορίχτρες; Το μέλλον υπάρχει μόνο μέσα στις προσευχές, όπως η ανάπαυση στα ξέφωτα της αγάπης κι η γαλήνη στις υγρές στοές των προσευχών. Ποιός ερωτοτροπεί με τα δυσανάγνωστα χέρια τής μοίρας;

Εξάλλου νυχτώνει, κι όλοι ξέρουμε πως οι νύχτες βγαίνουν δύσκολα. Μαυροφόρες σκέψεις κάθονται οκλαδόν μέσα σ' ένα πυκνό σύννεφο σιωπής. Τέτοιες ώρες, καλύτερα ν'ανοίγεις την καρδιά σου στη Σόνια Μετβέγιεβνα. Η Σόνια, όταν δεν προσηλυτίζει στην αγάπη, όταν δεν κλαίει με λυγμούς, παρηγορεί.

Πρέπει, ωστόσο, να σας προειδοποιήσω: Η Σόνια κλαίει συχνά, γι' αυτό καλό 'ναι νά 'χετε πάντα ένα μπουκάλι ρούμι κι αρκετά σέρτικα τσιγάρα. Η Σόνια είναι σαν τη θάλασσα όταν λικνίζει βάρκες δεμένες στο μουράγιο.

Λοιπόν, η Σόνια Μετβέγιεβνα, πόρνη και θεοσεβούμενη κι αναρχική, βγαλμένη απ' τις ωραιότερες σελίδες της ρούσικης λογοτεχνίας, ακόμα κι όταν κλαίει, παρηγορεί. Γι'αυτό επιμένω πως είναι προτιμότερο ν'ανοίγετε την καρδιά σας σε φανταστικά πρόσωπα.

Πηγή: Χαμηλό Βαρομετρικό, Εκδόσεις Στιγμή, Αθήνα 1987 και Τα Ποιήματα, συγκεντρωτική έκδ. 2000.