Στη μνήμη του Νάσου
Μέτρησα δώδεκα φεγγάρια
ώσπου ν' ανταμωθούμε
και μια μέρα - τι μέρα Θεέ μου! -
βρεθήκαμε σε δάση και σε λίμνες
ανεβήκαμε σε κάστρα κι ανάκτορα
και κοιτάξαμε από ψηλά τη Θάλασσα
τη δική μας αρχαία Θάλασσα
και λησμονήθηκαν οι πίκρες μου κι οι χωρισμοί.
Γέλαγαν τα κορίτσια
το γέλιο τους άνοιγε την καρδιά μας
ακούγαμε πουλιά που κελαηδούσαν
κι ανάμεσα στα κελαηδήματα
μια λύρα με λαγούτο.
Και ξαφνικά γέμισε ο τόπος ηλιοτρόπια
και μια γυναίκα μάς είπε
να κόψουμε από τον κήπο της
για να θυμόμαστε το καλοκαίρι.
Και κόψαμε δύο ηλιοτρόπια
ένα για κάθε κορίτσι.
Και ταξιδεύοντας κατά το Νότο
φτάσαμε σε Πύργο έρημο.
Ιππότες άλογα φρουροί και πυργοδέσποινα
όλοι μαρμαρωμένοι
κι άμα τους άγγιζες ζωντάνευαν και σου μιλούσαν.
Και τότε σκέφτηκα πως όλα είναι αληθινά
μόνο στα παραμύθια και τ' άλλα είναι ψέμα.
Γιώργης Παυλόπουλος, Να μη τους ξεχάσω, 2008.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου