Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ : Προθύμως απαντώ εις την αίτησίν σας να εκφράσω την γνώμη μου περί του διηγηματογράφου μας Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη.
Εις όσα έργα του διάβασα μ’έκαναν εντύπωση η περιγραφική του δύναμη. Μου φαίνεται ότι είναι λαμπρά ασκημένος στης περιγραφής την τριπλή ικανότητα – τα ποιά πρέπει να λεχθούν, τα ποιά πρέπει να παραληφθούν, και σε ποιά πρέπει να σταματηθεί η προσοχή.
Στα “Ρόδιν’ Ακρογιάλια”, το έργο του που φάνηκε στο περιοδικό σας, είναι έκτακτα επιτυχημένος όλος εκείνος ο γύρος στη παραλία (“Νέα Ζωή”, έτος 4ον, σελ. 668-673). Το καφενείο του γέρου Γατζίνου πρώτα, κ’έπειτα τα σπίτια των νοικοκυραίων που ξυπνούν ένα-ένα μες στο χάραγμα είναι παρουσιασμένα με τέχνη ασφαλή.
Και τι καλά περιφραγμένες στην “Φόνισσα” (“Παναθήναια”, τόμ. 5ος, Οκτ. 1902 - Μάρτ. 1903) είναι οι νύχτες που περνά άγρυπνη η Φραγκογιαννού κοντά στο εγγόνι της μες στο σπίτι της Δελχαρώς κ’ επίσης η πρωινή της μετάβαση στον ελαιώνα, με την είσοδο στην εκκλησία του Άη Γιάννη του Κρυφού, και την μοιραία επίσκεψη στον μπακτσέ τού Γιάννη του Περιβολά και η σκηνές από το πλησταρειό του κυρ Ροσμαή.
“Νέα ζωή”, Αλεξανδρείας, στο αφιερωμένο τεύχος στον Παπαδιαμάντη (τχ. 44, Απρίλιος 1908).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου