Ernesto Sabato - Σαν πεθάνουμε...

Σαν πεθάνουμε, η ψυχή μας ίσως μεταναστεύσει:
σ’ ένα μερμήγκι,
σ’ ένα δέντρο, σ’ έναν τίγρη της Βεγγάλης ˙
στο μεταξύ το κορμί μας λιώνει
ανάμεσα στα σκουλήκια
και μέσα στην αμνήμονα γη διαλύεται,
για να αναδυθεί μετά μέσα από τα βλαστάρια και

τα φύλλακαι να μεταμορφωθεί σε ηλιοτρόπιο ή αγριόχορτο
κι ύστερα σε τροφή των ζώων
κι έτσι σε αίμα δίχως όνομα, σε αίμα των ζώων,
σε σκελετό,
σε περιττώματα,

Κι ίσως μια μοίρα φοβερότερη την περιμένει
στο σώμα του παιδιού,
που μια μέρα ποιήματα ή ιστορίες θα γράψει
και που με τις σκοτεινές του αγωνίες
(χωρίς να το γνωρίζει)
τις περασμένες του αμαρτίες θα πληρώσει,
στο σώμα ενός πολεμιστή ή ενός εγκληματία,
που τρόμους φοβερούς θα ξαναζήσει,
τον τρόμο μιας γαζέλας,
τη σιχαμένη ασχήμια των σαρκοβόρων,
του εμβρύου τη νεφελώδη ύπαρξη, του κύκλωπα ή 
                                                       του αλιγάτορα,
της πόρνης ή της ιέρειας του Απόλλωνα τη φήμη,
τις μακρινές τις μοναξιές του, 
τις ξεχασμένες του δειλίες και προδοσίες

Ερνέστο Σάμπατο, Περί ηρώων και τάφων

[Ernesto Sabato, Sobre heroes y tumbas, 1961]

εισ., μετ. Μανώλης Παπαδολαμπάκης
Αθήνα: Εξάντας, 1986, σ. 191-192.

Πηγή: https://lesxianagnosismaroussi.blogspot.com/