Το αυτοκίνητο που κατευθύνεται προς την Ολυμπία συναντά, λίγο πριν την Αμαλιάδα, το πιο εκτεταμένο και σίγουρα εντυπωσιακότερο παζάρι καρπουζιών. Σε μια μεγάλη έκταση, τα συγκεντρωμένα από τα πέρατα της χώρας αθιγγανικά τροχοφόρα συμπλέκονται με τα φορτηγά των παραγωγών. Αναρίθμητα πρόσωπα συναλλάσσονται υπό τα βλέμματα των συζύγων και των ημίγυμνων βλαστών τους. Σε λίγο, από εδώ, οι χυμώδεις σφαίρες της Αμαλιάδος θα διατρέχουν τη χώρα, θα διαλαλούνται από υψίφωνα μεγάφωνα σε πόλεις και χωριά, σαν «ακμαία μεσημβρινά εμβατήρια», όπως θα έγραφε ο Εμπειρίκος.
Λίγα μέτρα απ’ τον κεντρικό δρόμο διακρίνουμε πολυάνθρωπες κατασκηνώσεις. Τυπική νομαδική εικόνα. Τεράστιες σκηνές σε σχήμα ροτόντας έχουν τοποθετηθεί έτσι, ώστε να αφήνουν χώρο μεταξύ τους για αυτοκίνητα, φιάλες αερίου, τηλεοράσεις και γεννήτριες. Κι ακόμη για κάποια κατσίκα, έναν δεμένο σκύλο (προνεωτερικό συναγερμό), κουβέρτες και απλωμένες μπουγάδες.
Το κινητό χωριό έχει και δυο-τρία κτίσματα από λαμαρίνες. Κατασκευάστηκαν με προχειρότερα μέσα. Το μάτι συλλαμβάνει την ιδιότυπη στέγη μιας τέτοιας καλύβας, που προέρχεται από γιγαντιαίο πανό των εκλογών. Διακρίνεται μόνο το μισό. Το μήνυμα παρέχεται ακρωτηριασμένο. Από τα γαλάζια γράμματα αναγνωρίζεται μόνο η κομματική προέλευση, η ημιτελής λέξη «εμπιστο-» και η ουρά «-όπουλος», από το όνομα του υποψηφίου.
Μετά, η Ολυμπία. Η αρχαία Πίσα. Θυμάμαι την "Ιφιγένεια εν Ταύροις", τα λίγα που συγκρατεί ο παλιός μαθητής, με αφορμή, κυρίως, τις σκανδαλιστικές συγκυρίες, όπως εκείνο το «φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας» του «Επιταφίου». Με τον ίδιο τρόπο, έχοντας νικήσει το χρόνο που με χωρίζει απ’ τα θρανία, συγκρατώ το «Πέλοψ ο Ταντάλειος Οινόμαου γαμεί κόρην [...]». Σκέπτομαι πως το «σκάνδαλο» γονιμοποιεί τη μνήμη, παρέχει εγγυήσεις διάρκειας στο αντικείμενό του, αποσπά την προσοχή. Είναι αυτονόητο ότι ούτε το όνομά της, ούτε την ίδια εκείνη Αμάντα, που ο Ζυλιέν Σορέλ του «Κόκκινου και του Μαύρου» γνωρίζει στο καφενείο της Μπεσανσόν (λίγο πριν μπει στο ιεροδιδασκαλείο της πόλης), θα θυμόμουν τώρα από τα εφηβικά μου διαβάσματα, εάν αυτή δεν ονομαζόταν Μπινέ! Σε όποιον δημιουργικό χώρο κι αν αναφερθούμε, το διακριτικά «σκανδαλώδες», με δόσεις υπολογισμένες, είναι απαραίτητο στοιχείο για την προβολή του έργου.
Στο Μουσείο το φως φιλτράρεται από τα παράθυρα της οροφής. Η παράσταση από το αέτωμα του ναού του Διός (δέκα μέτρα μήκος) βρίσκεται μπροστά σου. Ο βασιλιάς της παλιάς Πίσας, Οινόμαος, δεν θέλει να παντρέψει την κόρη του, γιατί κάποιος χρησμός τού αποκάλυψε πως θα τον σκοτώσει ο γαμπρός του. Οι μέχρι τώρα επίδοξοι μνηστήρες εξοντώθηκαν σε αρματοδρομίες που οργάνωσε ο Οινόμαος. Ο Πέλοψ, όμως, λέει ο μύθος, δωροδοκώντας έναν αυλικό, καταστρέφει τον άξονα στο άρμα του Οινόμαου. Τον κερδίζει, και παίρνει ως σύζυγο τη θυγατέρα του. Γεννιέται ο Ατρεύς, ο πρόγονος της οικογένειας των Ατρειδών. Την παράσταση που βλέπουμε στη μεγάλη αίθουσα αποτελούν ο Οινόμαος, η κόρη του, ο Πέλοψ και η Αθηνά, που μεσολαβεί στην έριδα των δύο μερών. Προσέχω, στη δεξιά άκρη, να σέρνεται στο έδαφος με μορφή νέου άνδρα, ο ποταμός Αλφειός. Δίπλα του, μια γεροντική μορφή υπομειδιά για όσα διαδραματίζονται. Φιλόσοφος; Μάντης; ή κάποιος που λόγω ηλικίας «γνωρίζει» και χαμογελά;
Οι ομάδες των ξένων συνωστίζονται. Ο μύθος του Πέλοπος φτάνει στα αφτιά μας αγγλικά, ισπανικά, γαλλικά. Σε άλλη αίθουσα, ο Ερμής αποσπά κατανυκτικά βλέμματα αμερικανίδων. Αν εξαιρέσουμε τους φύλακες, είμαστε οι μόνοι αυτόχθονες. Στην είσοδο δεν το πολυπιστεύουν. «Γκρικ;» με ρωτάει καχύποπτα κάποιος, ζητώντας να καταλάβει αν οφείλω να πληρώσω εισιτήριο. «Γκρικ», απαντάει ο Ηλίας, πρεσβύτερος όλων. Περνάει την είσοδο καταπτοημένος, μετά την εξαντλητική, σε τροπική θερμοκρασία, πεζοπορία από το πάρκινγκ έως το Μουσείο.
Εφημ. «Η ΠΡΏΤΗ», ΣΕΠΤΈΜΒΡΙΟΣ 1990
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου