Τάσος Λειβαδίτης - Οι τελευταίοι (αποσπάσματα)

«Στέφανος»

Ετούτη τη φορά, καθώς η μάχη θα καθόριζε για πάντα

τη ζωή μας, προσπαθήσαμε να τα προβλέψουμε όλα-

στρατηγική και ταχτική, τις εφεδρείες, τις πιθανές κινή-

σεις του εχθρού,

τη διαμόρφωση του εδάφους, ακόμα και τις καιρικές

 συνθήκες,

όλα προσεκτικά μελετημένα και, σχεδόν, ευνοϊκά.
Κι όμως

ηττηθήκαμε! Τι έφταιξε; Τι μας διέφυγε; Πού ήταν το λά-

θος;

Προσβολές που κάναμε τάχα πως δεν τις καταλάβαμε

μεγάλες αποφάσεις τη νύχτα, που τις έθαψε σε λίγο ο

ύπνος, ένας τυφλός εγωισμός

όταν χρειάζονταν λίγη κατανόηση ή μια ηλίθια συγχώρεση

όταν έπρεπε να τους πιάσεις απ' τον λαιμό. Μεγάλα λόγια

που φωνάξαμε στους δρόμους

μικρές αλήθειες που αποσιωπήσαμε στον εαυτό μας-

χιλιάδες ήττες μέσα μας, αναίμαχτες, αόριστες, ασήμαντες,

σαν ένα κοπάδι ποντίκια που ροκανίζουν χρόνια στο υπό-

γειο

γκρεμίζοντας, άξαφνα, την πρόσοψη ενός σπιτιού

που μέχρι χτες υψώνονταν γεμάτο δύναμη και φώτα και

όνειρα και χορούς-

κι ανεξόφλητα χρέη.

.....................................................................................................................................................................

  μιλάει ο Στέφανος:

 Αλήθεια, αν μπει κανείς, ξαφνικά, στο δωμάτιο θα μας
περάσει για θεατρίνους- η Κλυταιμνήστρα, ο Πυλάδης..
Εξάλλου μια σειρά από μάσκες κρέμονται στον τοίχο,που τις χρησιμοποιήσαμε μάσκες  άλλοτε για ν' αρέσουμε ή να ωφεληθούμε
κι άλλοτε μονάχα από συνήθεια ή σαν την αυτόματη κίνηση
που κάνει κανείς
για να σωθείς από΄ να κίνδυνο-η μάσκα του ανδρείου,
του κυνικού, του αλαζόνα ή του σεμνού…

Όμως οι μάσκες κάποτε θα τελειώσουν, σαν τα τραγούδια
και τις γιορτές,
και τότε θα φανεί αυτό το ανύπαρχτο πρόσωπο που υπήρ-
ξαμε…

......................................................................................................................................................................

Τώρα τι απόμεινε απ’ τον έρωτα; Δίπλα σου ζει μια ξένη,

που δε σε γνώρισε

κι ούτε τη γνώρισες ποτέ σου. Τα μαλλιά της γεράσανε

και πάνω στα ωχρά της χείλη

σαπίζουν αρχαία μακρόσυρτα φιλιά και παλιά ανοιξιάτικα

λόγια.

Ανάμεσά σας, σα μια μεγάλη ξενιτιά, έστεκε ο ανίκητος

χρόνος.

Πηγή:  Τάσος Λειβαδίτης, «Οι τελευταίοι» (1966) στο: Ποίηση 1, Εκδόσεις Μετρονόμος.

Αναδημοσίευση από: https://aromasofias.blogspot.com/2015/11/blog-post_23.html