Πόσο απομακρυνθήκαμε απ’ τις παλιές φωτογραφίες!
ποιά είν’ αυτή η μητέρα μας,
ποιά είν’ αυτά τ’ αδέρφια μας,
ποιοι είν’ επιτέλους αυτοί οι εμείς;
Κάθε φορά που εκπορθούσαμε κάτι
Άνοιγε και μια πύλη στα τείχη μας,
Κάθε φορά που εκπορθούσαμε κάτι
κατέρρεε κι ένας προμαχώνας
ώσπου τελικά εισόρμησαν τα εκπορθημένα.
Και σειρά τα καμιόνια στην πόρτα μας
να περιμένουν να τα ξεφορτώσουμε.
Ανησυχούμε που αρχίσαμε να μην ανησυχούμε,
ανησυχούμε που αρχίσαμε
να μη μείνουμε πια άγρυπνοι τις νύχτες.
Έτσι σαν τα ξεχασμένα ονόματα «νέων λογοτεχνών»
που τους απαντάς μια – δυο φορές στα παλιά περιοδικά
κι έκτοτε πουθενά πιά,
κι έκτοτε δεν ξέρεις τι έγιναν,
δεν ξέρεις ποιο ποτάμι τους πήρε.
Και να τρέχουν μπροστά και να μας περιμένουν
όλα όσα προσπαθήσαμε ν’ αφήσουμε πίσω μας,
και να τρέχουν μπροστά
και να προβάλλουν ξαφνικά αντιμέτωπα στην καμπή του δρόμου
όλα όσα είπαμε πως αφήσαμε πίσω μας.
Τι να σας πούμε που εμάς οι δρόμοι μας
με τόση δα βροχή λασπώνουν;
Το ποίημα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΥΘΥΝΗ στο τεύχος 128 τον Αύγουστο του 1982
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου