«…Ήταν στιγμή που ο θάνατος πεθαίνει και γελάμε ευτυχισμένοι…»
Από την «Πληγωμένη ροδιά» Ρωξάνη Παυλέα
Το πεύκο χιλιοβέλονο ήταν φίλος, του ήλιου ραψωδός.
Παίρναμε μια αναπνοή χαράς,
όπως το δελφίνι έβγαινε για λίγο έξω,
πάνω από την επιφάνεια των υδάτων του
για να ‘παιρνε μια αναπνοή ήλιο,
μια αναπνοή άνεμο
κι ύστερα ξανά να ‘μπαινε
μέσα στο ζωντανό νερό.
Αχ μόνο η λευτεριά και η χαρά μέσα μας
του Θεού έμεναν ευλογημένα στοιχεία αδαπάνητα.
Το μισοφέγγαρο έχανε την ημέρα τον ψυχρό του άργυρο.
Έτσι φαινομενικά ζούσαμε και φαινομενικά πεθαίναμε.
Ζηλεύαμε των παιδιών την αγνότητα,
Των δέντρων την εγκράτεια.
Τη μουσική σιωπή των λουλουδιών.
Ο πετρωμένος χορός της οροσειράς
Δε συμβόλιζε τον πόθο της γης για τον ουρανό;
Σαράντος Παυλέας, Συμπαντική Διδακτική, εκδόσεις Μαίανδρος, Θεσσαλονίκη 1995, σελ.122
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου