Λευτέρης Πούλιος - Ποιήματα

 ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΠΟΥΛΙΟΣ

(1944)

 

ΑΝΑΦΟΡΑ

 

Ναι μούσα μίλησες τόσο καθαρά σε μένα

που σχεδόν έχω γίνει τρελός.

Δεν έχω πια μέρα

Δεν έχω πια νύχτα

κι όλα με τραβούν απ’ το γιακά

Συνουσιάστηκα μαζί σου αλλόφρονα.

(Ο ΓΥΜΝΟΣ ΟΜΙΛΗΤΗΣ, 1977)

 

ΕΡΧΟΜΑΙ ΝΑ ΔΙΑΣΧΙΣΩ ΤΗ ΣΙΩΠΗ

 

Έρχομαι να διασχίσω τη σιωπή

και να βλαστήσω μες στον καθένα.

Από κλαρί σε κλαρί σαν πυγολαμπίδα

μετέφερα το φωτεινό μου φορτίο

νικώντας τη βαρύτητα, διασχίζοντας τις εποχές

άγιος, βασιλιάς, τρελός σε μια χώρα

πράσινης προέλευσης πέρα απ’ τον ορίζοντα

της νόησης.

 

Ο άλλος που είμαι φιλάει το στόμα μου

μ’ ερεθιστική πνοή

απαγγέλλει στίχους με οργή

και μια πριονισμένη σελήνη έρχεται σύντομα

σαν ένα στόμα

γονατίζει προσπαθώντας να πιει

τη φοβερή μου κραυγή.

 

ΥΨΗΛΗ ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑ

 

Τόσες μουσικές κρυμμένες σ’ ένα φυτό

τόσες κραυγές μέσα σε κάθε αυγό

το απλό είναι απέραντο

κι ο μονάκριβος ανθός του φλογερού καινούριου

 

Η βραδινή χώρα

ανάβει τη φωτεινή κοροϊδία της προς τ’ άστρα.

(ΤΟ ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, 1978)

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

 

Αιχμάλωτος μιας εποχής

αφήνοντας ακύμαντα τα όρια

κι όσα γράφω εδώ κιτρινίζουν

μέχρι να πιάσουν φωτιά.

Περνάει κιόλας η σκοτεινιά. Όμως

έπρεπε να πονέσω για να καταλάβω

το απεριόριστα δυνατό,

μαζί με το απερίγραπτα αδύνατο,

πως μέσα μου όλη η πραγματικότητα

κι όλο το σύννεφο.

 

Η ΧΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΩΡΩΝ

 

Αυτή η ώρα είναι δική μου.

Ώρα εμποδισμένων επιθυμιών κι έντονης μοναξιάς.

Να βλαστημήσεις ή να προσευχηθείς;

Ίσως η ώρα να πεις μια λέξη

που τη ζητάει ακόμα ο ουρανός.

Μια περιδιάβαση το πρωί στ’ ακρογιάλι

μια χειρονομία το βράδυ σ’ έναν ώριμο κήπο

που ο θάνατος είναι το λουλούδι.

(ΤΑ ΕΠΟΥΣΙΩΔΗ, 1988)

 

ΑΛΗΘΙΝΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ

 

Ο θεός του ζωντανού καρπού

κι όλα τα όντα

κι όλα τ’ ανθρώπινα

υποτάσσονται στο θάνατο.

 

Αλλάζει ο καιρός, ένας άλλος ήλιος

λάμπει στις μεταμορφώσεις

και το παράλογο γίνεται δυνατό.

Αληθινός ο πόνος που αφθονεί στη γη.

Αληθινός ο θρήνος

και το σκοτεινό ψιθύρισμα της σιωπής

όταν ο Θεός ανοίγει τη μοναξιά.

 

ΧΑΜΗΛΟΦΩΝΑ

 

Είναι θαυμάσιο να τραγουδάς.

Όχι όπως ο αέρας στα δάση,

όχι όπως ο ήλιος στην κορυφογραμμή,

όχι όπως η βροχή στο πέλαγος,

αλλά όπως ο λύκος ζευγαρώνει

και πέφτουν πάνω του ροδοπέταλα.

 

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΗΤΗΣ

 

Ζωή απόλυτα γυμνή.

Δεν βλέπω καμιά απουσία χάρης

απ’ άκρη σ’ άκρη

από τη θέρμη των χειλιών ως

το πολικό ψύχος της καρδιάς του φιλάργυρου.

Κι απ’ το ερωτικό σάλεμα του σκουληκιού

ως τον σπασμό των οπισθίων του σύμπαντος.

Ήρθαμε να δούμε τις φανερώσεις αυτές.

Του απόλυτου όντος την οδήγηση.

 

Ζω στο δικό σου αποκλειστικά φως.

(ΜΩΣΑΪΚΟ, 2001)

Πηγή:  https://www.oanagnostis.gr/%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BF%CE%BA%CF%84%CF%8E%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84-%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%AE/