Με ανθρώπους που πασκίζουν θ’ άπομείνω
Άνθρωπος μικρής τροχιάς με δύσκολο ριζικό
Που στρέψανε το ρέμα του και το ποτάμι στάθη
Και το Στοιχειό του ποταμού πετάχτηκε στην άκρη
Άνθρωπος μικρής τροχιάς με δύσκολο ριζικό
Μέσα στο ξένο κατασκεύασμα της ιστορίας
Με σπίτι για το σώμα του άλλα δίχως σπίτι
Ένας που μέγαρα είχε άλλοτες και μαρμαρένιες προκυμαίες
Με πλήθη που κατέβαιναν από νωρίς αδειάζοντας την πόλη
Να προβοδίσουν μετ’ έλπίδος λέει και ολοφυρμών
Οι μεν εταίρος oι δε υιέας... Και τούτοι παραβγαίναν ως την Αίγινα
Σαν καρποφόρα που τα γέλασε καλοκαιριά
Μεγίστη ελπίδι τών μελλόντων προς τα υπάρχοντα
Τοτέλος τους γράφτηκε αργότερα στις Συρακούσες
Το άλογο που τους κράταγε φίδια καλιγωμένο
Δρασκέλησε μια νύχτα τ’ ουρανού τις πλάκες
Και από οίας λαμπρότητος ες οίαν τελευτήν
Κατάντησαν
Σωπαίνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου