Στον Paul Eluard
Ψιλή κραυγή και συνεχώς αποψιλούται
Σαν μίσχος μιας νεάνιδος στον άνεμο
Φεύγουν τα πέταλά της ένα-ένα
Μεσ’ στην ανταύγεια του φουστανιού της.
Η ρώμη τέτοιου πάθους πια δεν χάνεται
Μένει δεμένη στις ψυχές των φορεμάτων
Μεσ’ στα γαλάζια βλέφαρα και την λευκή την μπλούζα
Που φάνταζε σαν κυανή πριν γίνει στεναγμός.
ΕΝΔΟΧΩΡΑ (1934-1937)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου