Στο λιόγερμα
Της πικρότατης ζωής,
Καταθλιμμένος,
Μπήκα στο γυμνό, άγνωστο δάσος
Ολόλουστο
Με της ομίχλης το θαμπό γυαλί.
Απ’ τα γκρίζα κλαδιά
Έσταζαν δάκρυα καθαρά,
Τέτοια που τα μοναχικά δέντρα
Ξέρουν να χύνουν παραμονές χειμώνα
Με τα νεκρά χρώματα.
Και ξαφνικά έγινε το θαύμα:
Στο λιόγερμα
Ένα κομμάτι από γαλάζιο τρύπησε τα μαύρα σύννεφα
Και μια αχτίδα δυνατή πέρασε, σαν Ιουνίου φως,
Απ’ τις μέρες που θα ‘ρθουν στο παρελθόν μου.
Κι έκλαιγαν τα δέντρα παραμονές
Χαρούμενων γιορτών κι ευλογημένων έργων,
Στιγμών ευτυχισμένων στης πέτρας το γαλάζιο.
Κι οδηγούσαν το χορό τα περιστέρια,
Όπως στα πλήκτρα τρέχουνε τα χέρια
Από τη γη ως τα ψηλά τ’ αστέρια.
(Αρσένι Ταρκόφσκι, από την επιλογή ποιημάτων του
«Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας»,
μετ. Χρήστος Κολτούκης, εκδ.Ελεγεία, 2007)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου