Οι άνθρωποι, Ορφέα, ακολουθήσαν το υπερκόσμιο τραγούδι σου και γεμίσαν από κείνο και ξαστοχήσαν το κακό. Το θεοτικό λουλούδι βλάστησε μέσα στην ψυχή τους, και κόβοντάς το αναπάντεχα ανοιγμένο αναγαλλιάσαν και σαν όνειρο θυμήθηκαν πως το ’χαν, χρόνια πριν, κι οι ίδιοι. Σ’ όλο το μάκρος του μακρύτατου δρόμου ακράτητοι σ’ ακολουθήσαν με πρόσωπα που είχαν πάρει περίσσια ομορφάδα, σε λαγκάδια και σε βουνά, σε ρεματιές και σε σπηλιές, στους ατέλειωτους δρόμους της απάτητης αβύσσου· και τα κινήματά τους και τα βήματά τους αρμονίστηκαν με το ρυθμό σου, και διάφορες φωνές ακούστηκαν, σκόρπιες εδώ κι εκεί, που έλεγες κι ήταν η δική σου. Έτσι ολάκερη η ανθρωπότητα, ομόφωνη, έμεινε σφραγισμένη με την ψυχή του τραγουδιού σου, κι ολάκερη άρμοσε μ’ αυτό το κίνημά της. Παράξενη και αξεδιάλυτη βουή πίσωθέ της την ξάφνιασε για μια στιγμή κι έστριψε πίσω να κοιτάξει. Ήταν τα δέντρα που βογκούσαν και τα ζωντανά που μούγκριζαν κι έτσι μηνούσαν την πρώτη αρχή του ανθρώπινου αισθήματος και στοχασμού. Φωτοστέφανο δόξας σε περίζωνε· κι άλλο κρεμόταν απάνωθέ σου, γιατί τ’ άστρα κι οι μακρινοί κόσμοι χορεύαν από πάνω σου βεργολυγερά σα μικρές νιόνυφες· άλλο φωτοστέφανο δόξας πλεκόταν σιγά σιγά στο κέντρο της αβύσσου, που ετοιμαζότανε να ξεσκεπάσει μπρος στα μάτια σου όλα της τα μυστήρια και να σου τα ξεδιαλύνει. Έτσι εκεί, μ’ όλη σου τη δύναμη, πάλευες με τη γιγάντια Μοίρα, που αμίλητη μουρμούριζε κρυφά τη νίκη της. Τη γυναίκα, την αγαπημένη σου γυναίκα την έχασες, κι έτσι ήταν σωστό. Η θεία δύναμη, πεσμένη από τον κόρφο των Θεών, ρίχτηκε όλη σ’ έναν μερικό σκοπό, και, κάτω απ’ τη μεγαλοσύνη της τέχνης, φώλιαζε η μικρότητα του ανθρώπου, που δε βρήκε ούτε καν τη δύναμη να μη γυρίσει το κεφάλι.
Μετάφραση: Λίνος Πολίτης & Γ. Ν. Πολίτης
Διονύσιος Σολωμός. 1960 [1968]. Ιταλικά (Ποιήματα και πεζά). Τόμος Β΄. (Παράρτημα). 2η έκδ. Μετ.: Λίνος Πολίτης με συνεργασία Γ. Ν. Πολίτη. Αθήνα: Ίκαρος.
Πηγή:https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/anthology/mythology/browse.html?text_id=986
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου