Ανδρεάς Κάλβος-Ωδή εννάτη [IX] Εις Ελευθερίαν

α΄ Δυστυχισμένα πλάσματατης πλέον δυστυχισμένηςφύσεως, τελειώνομενένα θρήνον και εις άλλον5πέφτομεν πάλιν. β΄ Ημείς κατεδικάσθημενάθλιοι, κοπιασμένοι,πάντα να κατατρέχομεν,αλλά ποτέ δεν φθάνομεν10την ευτυχίαν. γ΄ Ίσως (αν δεν με τρέφειματαία ελπίς) ευρίσκεταιμετά τον θάνατόν μουγλυκυτέρα ζωή15και με προσμένει. δ΄ Όμως, διατί έαν έσπειρεπαντού εις την οικουμένηντην χαράν με την θλίψιντου επουρανίου πατρός20το δίκαιον χέρι· ε΄ Διατί κι εδώ όπου μ’ έρριψενεις την αέριον σφαίραν,μίαν να μην εύρω τρέχουσανδιά με, μόνην μίαν βρύσιν25παρηγορίας; ς΄ Βρύσιν! – Και τα θαυμάσιατης Αρετής αέναανερά δεν βλέπω; Χύνονταιποταμηδόν τριγύρω μου,30την γην σκεπάζουν. ζ΄ Ω θνητοί, ποτισθείτε.Έαν το θείον πίετερεύμα, ο πόνος με δάκρυατην τράπεζαν, το στρώμα σας35ας βρέξει τότε. η΄ Ας έλθει τότε, ας έλθεινα σας περικυκλώσειμε σκοτεινά, βρονταία,πεπυκνωμένα σύννεφα40η δυστυχία. θ΄ Μία δύναμις ουράνιοςεις την ψυχήν σας δίδειπτερά ελαφρά, και υψώνεταιλαμπρόν το μέτωπόν σας45υπέρ την νύκτα. ι΄ Από τα ολύμπια δώματαδροσερόν καταβαίνειχαράς, ελαίου φύσημα,και στεγνώνει τα δάκρυα,50τον ίδρωτά σας. ια΄ Εκεί όπου επατήσατειδού οι καρποί φυτρώνουν,και τ’ άνθη ιδού σκορπίζουσιτα κύματα ευτυχή55της μυρωδίας. ιβ΄ Της Φιλίας οι Χάριτες,και του Υμεναίου, συμπλέκουσιχορών πλουσίους στεφάνους·βωμόν έχουν τον θρόνον σας60και τον δοξάζουν. ιγ΄ Αν εις δικαίους έλθητεπολέμους, ή ένα μνήμα,μνήμα τίμιον ευρίσκετε,ή των θριάμβων τ’ άσματα,65και τα κλωνάρια. ιδ΄ Τα πολύχρυσα πέπλα,και τ’ αρώματα ο Πλούτος,γλυκύ η Σοφία το φίλημασας χαρίζει έαν είναι70με σας η ειρήνη. ιε΄ Ω Αρετή! πολύτιμοςθεά, συ ηγάπας πάλαιτον Κιθαιρώνα, σήμεροντην γην μη παραιτήσεις,75την πατρικήν μου.

Η Λύρα, 1824.

Ανδρέας Κάλβος, Η Λύρα, Ωκεανίδα 1997.