Τάκης Βαρβιτσιώτης- Άνεμε εσύ της θάλασσας

στον Γ. Θ. Βαφόπουλο

Άνεμε εσύ της θάλασσας

Που τριγυρνάς αδιάφορος

Για τη χαρά και για τον πόνο των ανθρώπων

Που ψηλαφείς πότε χλιαρός και πότε παγωμένος

Το ηλιοκαμένο δέρμα τους

Που διαπερνάς ορμητικός

Την άβυσσο του ωκεανού

Σαν άγριο περιστέρι

Και που χαρίζεις σ’ όλους τους τυφλούς

Τα πιο ακριβά στολίδια σου

Άνεμε εσύ της θάλασσας

Που τραγουδάς την όλβια ηλικία της

Και με σταλαγματιές νερού

Ραντίζεις τ’ άστρα στα επουράνια

Μαστίγιο αστραφτερό

Που όλες τις βάρκες στη στεριά συνάζεις

Κανένας τώρα δε σε συλλογιέται

Κανένας δε ζητάει το φιλντισένιο σου άλογο

Κανένας δεν ακούει τη μουσική σου

Αλλ’ όμως άνεμε της θάλασσας εσύ

Αγαπημένε φίλε μου άκουσε

Εγώ που τόσα καλοκαίρια

Ολόρθος πάλεψα μαζί σου

Και που με νίκησες

Δεν σε ξεχνώ

Αν θες μπορείς να φύγεις για την ώρα

Και να κρυφτείς όπως σου πρέπει

Ψηλά στο πιο άθικτο γαλάζιο

Από τη συλλογή Ακόμα ένα καλοκαίρι (1987)

Πηγή:https://www.translatum.gr/forum/index.php?PHPSESSID=ec913700d806823c1904fcb04058b6a8&topic=5608.45