Stéphane Mallarmé σε μετάφραση Τάκη Βαρβιτσιώτη

 Quelle soie aux baumes de temps

Quelle soie aux baumes de temps

Où la Chimère s’exténue

Vaut la torse et native nue

Que, hors de ton miroir, tu tends !

Les trous de drapeaux méditants

S’exaltent dans notre avenue:

Moi, j’ai ta chevelure nue

Pour enfouir mes yeux contents,

Non ! La bouche ne sera sûre

De rien goûter à sa morsure

S’il ne fait, ton princier amant,

Dans la considérable touffe

Expirer, comme un diamant

Le cri des Gloires qu’il étouffe.

Ποιο μετάξι που ευωδιάζει απ' τον καιρό

Ποιο μετάξι που ευωδιάζει απ' τον καιρό

Βάλσαμο όπου η χίμαιρα εξασθενίζει

Όσο το νέφος το έμφυτο ν' αξίζει

Που απλώνεις, έξω απ' τον καθρέφτη σου, σγουρό!

Σημαίες περίσκεπτες στην ίδια την οδό

Διάτρητες επευφημούνται ωστόσο:

Τ' αυτάρεσκά μου, για να σαβανώσω

Μάτια, τη γυμνωμένη κόμη σου έχω εγώ.

Όχι! Το στόμα βέβαιο δε μέλλει

Νά 'ναι απ' το δήγμα του πως κάτι θα γευτεί,

Αν, ο εραστής σου ο πρίγκιπας δε θέλει

Μες στην περίοπτη των μαλλιών την πλησμονή

Να κάνει, ωσάν διαμάντι, να ψυχορραγεί

Της Αίγλης την κραυγή που καταστέλλει.

M’introduire dans ton histoire

M’introduire dans ton histoire

C’est en héros effarouché

S’il a du talon nu touché

Quelque gazon de territoire

À des glaciers attentatoire

Je ne sais le naïf péché

Que tu n’auras pas empêché

De rire très haut sa victoire

Dis si je ne suis pas joyeux

Tonnerre et rubis aux moyeux

De voir en l’air que ce feu troue

Avec des royaumes épars

Comme mourir pourpre la roue

Du seul vespéral de mes chars.

Στην ιστορία σου να παρεισφρήσω εγώ

Στην ιστορία σου να παρεισφρήσω εγώ

Θά 'ναι σαν ήρωας που τον έχουνε πτοήσει

Αν έχει με τη φτέρνα τη γυμνή του εγγίσει

Μια χλόη από έναν απαγορευμένο αγρό

Επίβουλος σε παγετώνες να σταθώ

Το αθώο αμάρτημα δεν τό 'χω εγώ γνωρίσει

Που δε θα εμπόδιζες εσύ να διαλαλήσει

Ψηλά τη νίκη του με γέλιο θριαμβικό

Πες αν δεν έχω μια χαρά που αναφτερώνει

Μ' αστροπελέκι και ρουμπίνια μες στο αξόνι

Στα ουράνια που τρυπάει η φλόφα να κοιτώ

Με διάσπαρτα βασίλεια μαζί απλωμένη

Από το μόνο μου άρμα το εσπερινό

Τον ολοπόρφυρο τροχό σα να πεθαίνει.

Αναδημοσίευση από:http://www.iskiosiskiou.com/2008/12/stphane-mallarm.html