Λύντια Στεφάνου-Δύο Ποιήματα

Στιγμιότυπα

Μικρό νυχτερινό εμβατήριο
(Maestuoso) 
Ένα βήμα μπροστά κι ένα πίσω
Για να τρέχει, να τρέχει ο καιρός.
Μ’ ένα πλιτς, μ’ ένα πλατς θα νικήσω
Μ’’ ένα πλατς. ένα πλιτς κι ένα τσακ,
Με το πι και το φι θ’ αφανίσω
Με το τσακ όμως θάμαι γιατρός
Και τη μύγα θα την ξεμυγίσω
Και θα φάει τη μαρμάγκα ο κοριός.

Στις πεδιάδες, στους κάμπους, πασκίζω
τη δουλειά να τελειώσω γοργά.
Στα νερά τα βαθιά πλατσουλίζω,
Δεν με σκιάζει της ψείρας η σκιά.
Τα φαράγγια γοργά ξεψειρίζω,
Την αγριάδα, τη φασκομηλιά,
και στο πι και στο φι καθαρίζω
Για να γίνουν οι κάμποι βουνά.

Με το τσακ, με το ένα τσακίζω,
Με το δυό τη φωτιά βάζω εμπρός.
Με το τρία την κότα φουρνίζω.
Με το τέσσερα βγαίνει αητός.
Πέντε κι έξη, τα μπεγλερίζω
Και μονά και ζυγά τα κρατώ.
Με το εφτά μια εβδομάδα θα σκίζω
Και καλά θα κρατάει ο χορός.
Ένα βήμα μπροστά, ένα πίσω
Και θα τρέχει θα τρέχει ο καιρός.

(piu lento)
Δόξα, δόξα στ’ αυτί που ξυστρίζω
Και σ’ αυτόν οπού ακούει σκυφτός.
Δόξα, δόξα σ’ αυτόν που ταΐζω
Και σ’ αυτόν που κοιμάται ορθός.
Μα για εκείνον που κρατάει το ίσο
πρέπει νάναι διπλός ο σανός.
Με το δόξα τη δόξα αυγατίζω
Μ’ ένα πλιτς άλλο πλιτς και μισό.
[…]

Αφήγηση και χορικό

Φωνή:

(Στο σκοπό της άριας από τον «Ντον Τζιοβάνι» του Μότσαρτ)

                   Πάνε, πάνε τα ωραία τα χρόνια
                   Που για πάντα η ψυχή νοσταλγεί.
                   Τα λαμπρά φουσκωμένα μπαλόνια
                   Πια δεν έχουνε γκάζι πολύ.
                   Τα παλιά που γυαλίζανε χιόνια 
                   Τα νερά, τα πουλιά και τα κλώνια
                   Πια δε σκαν αν θρηνείς, ποιητή, 
                   κι αν αγκούσα σε πιάνει, τ’ αηδόνια
                   Δεν θ’ αλλάξουν για σένα φωνή.
                   Πάνε, πάνε τα ωραία τα χρόνια 
                   Και τα ωραία τα λόγια μαζί.

                   Λόγια πούναι μονάχα για λόγια
                   Πάνε πάντα χαμένα, ποιητή.

 Πηγή: Τα μεγάφωνα (1973)

Αναδημοσίευση από:https://www.poeticanet.gr/anthologio-lyntias-stefanoy-mnimi-a-1355.html