Τσέζαρε Παβέζε - Τέσσερα ποιήματα

Το πρωί γυρίζεις πάντα 

Η πρώτη αχτίδα της αυγής 

ανασαίνει με το στόμα σου 

στο βάθος των έρημων δρόμων . 

Γκρίζο φως τα μάτια σου 

γλυκές σταγόνες της αυγής 

πάνω στους σκοτεινούς λόφους . 

Το βήμα σου κι η αναπνοή σου 

πλημμυρίζουν τα σπίτια 

σαν τον άνεμο της αυγής .

Η πόλη ριγεί , 

ευωδιάζουν οι πέτρες - 

είσαι η ζωή , το ξύπνημα .

Άστρο χαμένο 

στο φως της αυγής 

ψίθυρος αύρας ,

θαλπωρή , ανάσα -

τελείωσε η νύχτα .

Είσαι το φως και το πρωί . 

Στην C απο τον C..

Εσύ , 

κατάστικτο χαμόγελο 

στο παγωμένο χιόνι -

του Μάρτη άνεμε ,

μπαλέτο κλαδιών 

που χορεύουν στο χιόνι ,

στενάζεις κι αστράφτουν 

τα μικρά σου " όχι  "  -

λευκόποδη ελαφίνα 

χαριτωμένη ,

θα μπορούσα να μάθω 

ακόμα 

τη διαβατική χάρη 

όλων των ημερών σου 

την αιθέρια δαντέλα 

όλων των δρόμων σου -

το αύριο είναι παγωμένο 

κάτω στον κάμπο -

εσύ , κατάστικτο χαμόγελο , 

εσύ , γέλιο αστραφτερό .


Τη νύχτα που κοιμήθηκες 

Ακόμα κι η νύχτα σου μοιάζει ,
η μακρινή νύχτα που κλαίει 
βουβά , βαθιά στην καρδιά , 
και τ΄ άστρα περνούν κουρασμένα . 
Κάποιο μάγουλο αγγίζει άλλο μάγουλο -
είναι ένα παγωμένο ρίγος , κάποιος 
παλεύει , σ' ικετεύει , μόνος ,
χαμένος μέσα σου , μέσα στον πυρετό σου .

Η νύχτα υποφέρει , λαχταρά την αυγή ,
φτωχή καρδιά που τρέμεις . 
Ω , κλειστό πρόσωπο , σκοτεινή αγωνία ,
πυρετέ που πικραίνεις τ' αστέρια ,
υπάρχει κάποιος που σαν κι εσένα 
   λαχταρά την αυγή
γυρεύοντας το πρόσωπο σου στη σιωπή . 
Απλώθηκες κάτω απ' τη νύχτα 
σαν ένας κλειστός , πεθαμένος ορίζοντας 
Φτωχή καρδιά που τρέμεις ,
κάποτε ήσουν η αυγή . 

        Τελευταίο μπλουζ , 
για να διαβαστεί κάποια μέρα  

Ήταν μόνο ένα φλέρτ,
το 'ξερες αυτό -
κάποιος πληγώθηκε
εδώ και καιρό.

Όλα είναι ίδια
κι ο χρόνος διαβαίνει -
Μια μέρα γεννιέσαι,
μια μέρα πεθαίνεις.

Eδώ και καιρό
κάποιος πέθανε -
κάποιος προσπάθησε,
μα δεν έμαθε.


Μετάφραση : Σωτήρης Τριβιζάς

Πηγή: Λογοτεχνικό Καφενείο