Τούτ' η ζωή που ζούμε είναι γελοία,
μα δεν υπάρχει κι άλλη να διαλέξεις.
Γράφουμε, ερωτευόμαστε, όλο λέξεις·
πεθαίνουμε και μπαίνει μια τελεία.
Τα δάχτυλα που εκράτησαν την πέννα
θα' ν' ίδια μ' όποια χάιδευαν μια κόμη,
θα φαίνονται απαράλλαχτα κι ακόμη
κι αυτά και κείνα μάταια απλωμένα.
Από την κεφαλή μας ως τα πόδια
θα βγαίνουν άνθη, γιούλια ή χαμομήλια,
ενώ αποπάνου ατελείωτη η γαμήλια
πομπή θα διασταυρώνεται με ξόδια.
Θα 'μαστε μόνοι χώρια κι από κείνους
που χάνουνε με μας την οικουμένη:
η μάνα, η αδερφή γονατισμένη
δε θα μας φτάνουν ούτε με τους θρήνους.
Εφήμερα, 1932.
Πηγή: Ποίηση Μεσοπολεμική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου