Η πτώση υπέροχη, του τέλους γλύκα τόση,
του αγώνα η λήθη μέσα στη χαρά με χάρη,
και νά ’χεις το γυαλιστερό κορμί τεντώσει,
σαν τέλειωσε ο χορός, στο δροσερό χορτάρι.
Ποτέ μια τέτοια λάμψη, ουδέποτε, αφού πρώτα
τούτ’ οι σπινθήρες του καλοκαιριού είχαν σκάσει
επάνω σ’ ένα μέτωπο σπαρμένο ιδρώτα –
δεν είχε έτσι ποτέ τη νίκη της γιορτάσει.
Αλλ’ από το λυκόφως πια συγκινημένο
το σώμα αυτό των άθλων, των πολλών προόδων,
που ενίκησε τον Ηρακλή, τώρα, αλλαγμένοι
απ’ τους χορούς, κατέληξε μια μάζα ρόδων.
Κοιμήσου κάτω από το πέλμα των αστέρων,
ω νικητή εσύ, ω, βαθμηδόν εξαντλημένε,
διότι βγάζει η Ύδρα η συμφυής εκ των υστέρων
κα επ’ άπειρον στον ήρωα κεφαλές που καίνε.
Και τώρα, ω, Ταύρους, Κύνες και Άρκτους, και όχι μόνο
κράτα, μα και ό,τι την τεράστια νίκη δείχνει· η
ψυχή επιβάλλεται εισάγοντας τον χρόνο
στον άμορφο τον χώρο, δίχως πόρων ίχνη.
Υπέρτατο, ηγεμονικό το τέλος θέλει
σπιθίσματα θεών, τεράτων κεκραγότα,
σ’ ολόκληρο το σύμπαν πάντα ν’ αναγγέλλει
τα μέγιστα εν τοις ουρανοίς συμβεβηκότα.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου