Ω, κόσμε! ω Χρόνε! ω Ζωή!
που τα στερνά σκαλιά σας σκαρφαλώνω,
ενώ τρέμουν τα πόδια μου απ’ όπου πριν είχα διαβεί,
η δόξα της δικής σας άνοιξης πότε θα ξαναρθεί;
Ποτέ πια – ω, ποτέ!
Από τη μέρα και τη νύχτα πέταξε η χαρά μακριά·
άνοιξη, καλοκαίρι και χειμώνας με βαραίνουν
και δε θα νοιώσει ζεστασιά η πονεμένη μου καρδιά
ποτέ πια – ω, ποτέ!
Μετάφραση: Μερόπη Οικονόμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου