Διήρκεσα ὧρες ἀγνοούμενες ποὺ οἱ ἄνθρωποι ἔχουν πάψει νὰ ζοῦν, πέρασαν ἀπὸ τὸ μυαλό μου, σὰν σκοτεινὴ περίληψη τῆς ἱστορίας, σ᾽ἐκεῖνον τὸν περιπατητικὸ στοχασμό μου στὴν ἀκρογιαλιά.῾Υπέϕερα μέσα μου, μαζί μου, τὶς προσδοκίες ὅλων τῶν ἐποχῶν, καὶ μαζί μου ἔκαναν περίπατο, στὴν ἀκρο γιαλιὰ ὅπου ἀκουγόταν ἡ θάλασσα, οἱ ἀγωνίες ὅλων τῶν ἐποχῶν. ῞Ο,τι οἱ ἄνθρωποι ἀγάπησαν καὶ δὲν τὸ ἔκαναν, ὅ,τι δολοϕόνησαν κάνοντάς το, ὅ,τι οἱ ψυχὲς ὑπῆρξαν καὶ κανεὶς δὲν τὸ εἶπε – ἀπ ᾽ ὅλα αὐτὰ
δημιουργήθηκε ἡ αἰσθανόμενη ψυχή μου, μὲ τὴν ὁποία ἔκανα περίπατο τὴ νύχτα στὴν ἀκρογιαλιά. Κι αὐτὸ ποὺ ἐξέπληξε τὸν καθένα ἀπὸ τοὺς ἐραστὲς σὲ σχέση μὲ τὸν ἄλλο, αὐτὸ ποὺ ἡ γυναίκα ἔκρυβε ἀνέκαθεν ἀπὸ τὸν σύζυγό της, αὐτὸ ποὺ ἡ μητέρα σκέϕτεται γιὰ τὸ παιδὶ ποὺ δὲν ἀπέκτησε, αὐτὸ ποὺ ἔλαβε μορϕὴ μόνο σ ᾽ἕνα χαμόγελο ἢ σὲ μιὰ περίσταση, σ ᾽ἕναν καιρὸ ποὺ δὲν ἦταν αὐτὸς ἢ σὲ μιὰ συγκίνηση ποὺ λείπει – ὅλα αὐτά, στὸν περίπατό μου στὴν ἀκρογιαλιά, ἦρθαν μαζί μου καὶ γύρισαν μαζί μου, καὶ τὰ κύματα διαστρέβλωναν μεγαλόπρεπα τὴ μουσικὴ ὑπόκρουση ποὺ μ᾽ ἔκανε νὰ τὰ κοιμᾶμαι.
Εἴμαστε αὐτοὶ ποὺ δὲν εἴμαστε, κι ἡ ζωὴ εἶναι σύντομη καὶ θλιβερή. ῾Ο ἦχος τῶν κυμάτων τὴ νύχτα εἶναι ἕνας ἦχος τῆς νύχτας· καὶ πόσοι δὲν τὸν ἄκουσαν μέσα στὴν ψυχή τους, σὰν τὴ σταθερὴ ἐλπίδα ποὺ διαλύεται στὸ σκοτάδι μ᾽ ἕναν ὑπόκωϕο ἦχο ἀϕροῦ ποὺ σκάει στὰ βάθη! Πόσα δάκρυα δὲν δάκρυσαν αὐτοὶ ποὺ ἀπέκτησαν, πόσα δάκρυα δὲν ἔχυσαν αὐτοὶ ποὺ πέτυχαν! Καὶ ὅλα αὐτά, στὸν περίπατο στὴν ἀκρογιαλιά, ἔγιναν γιὰ μένα τὸ μυστικὸ τῆς νύχτας καὶ ἡ ἐξομολόγηση τῆς ἀβύσσου.
Πόσοι εἴμαστε! Πόσοι σϕάλλουμε! Ποιές θάλασσες ἠχοῦν μέσα μας, στὴ νύχτα τοῦ εἴμαστε, μέσα ἀπὸ τὶς ἀκρογιαλιὲς ποὺ αἰσθανόμαστε τὸν ἑαυτό μας στὶς προεκτάσεις τῆς συγκίνησης!
Μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου