Πάντοτε, όταν πλησιάζει ή έχει κιόλας συμβεί ένας θάνατος, σφίγγεσαι και προσπαθείς να σκεφτείς ή μάλλον να έρθεις σε επαφή με τον εαυτό σου και τον γύρω κόσμο. Να συγκεντρωθείς, παραμερίζοντας τα άπειρα εποικοδομήματα, στον πυρήνα της ζωής και του εαυτού σου. Δεν έχεις αρχές, παρά μονάχα τη κοινή λογική, την πλούσια πείρα σου-πείρα πάνω σε λεπτομέρειες-και ίσως ίσως μια αδύναμη διαίσθηση για το τι συμβαίνει. Εκείνο που σε τυραννάει πιο πολύ είναι όχι η διάλυση της σάρκας, μα η διάλυση της προσωπικότητας.¨Ηταν μέρος της σάρκας κι αυτή; Μέρος των υγρών και των στερεών του σώματος; Και τώρα δεν υπάρχει πουθενά, πουθενά πιά ;
Πόσο σπουδαίο θα ήταν αν υπάρχει. Να υπάρχουν όλα τα πρόσωπα που υπήρξαν. Άλλωστε η απειρία αυτή του σύμπαντος, ίσως αν δεν έχει σχέση με τη ζωή, να έχει κάποια σχέση μ΄αυτό που λέγεται θάνατος. Είναι δυνατό να είμαστε αρνάκια και κατσικάκια; Ενα τίποτε;
Δεν ξέρει κανείς τι να πει και πως να προσεγγίσει. Δεν προσεγγίζεται με το νού τίποτε. Ο νους παθαίνει εύκολα ίλιγγο. Ο νους παγιδεύεται γρήγορα στο αδιέξοδο και πισωγυρίζει. Ισως μόνον η Πίστις. Και αν όχι η Πίστις, η Αγάπη. Και αν όχι η Αγάπη, ο Ερως! Ναι αυτός ο κοινός-και όχι ο φιλοσοφικός-Ερως, ακόμα και ο αγοραίος.
Ερως, είναι μια αρχή, ένα στήριγμα - είναι κάτι.
Περιέχει μια απάντηση από αλλού, από κόσμους άλλους.Περιέχει μιά απάντηση και για τις κηδείες και για τις αρρώστιες και για τα βάσανα.
Γι' αυτό νίψου, ντύσου και προκάλεσέ τον. Αυτό θα έκανε κι ο φίλος, ο κλεισμένος απόψε μέσα στα χώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου